Veni

Rozdział 19 Życie czy śmierć

-Długo jeszcze?

-Tyle samo co kilka minut temu.

-Czyli?

-Długo.

Jęknęłam.

-A teraz?

-Uduszę cię.

-Nie o to pytałam.

-Ale ty jesteś wnerwiająca.

-Przynajmniej wiesz, jak ja się czuję codziennie z tobą.

Westchnął.

-To zemsta?

-Jeżeli tak uważasz, ale robię to ze zwykłej nudy.

-Było powiedzieć, że ci się nudzi.

Jego palec zaczął zataczać leniwe kółka wokół mojego pępka.

-Cassian. Jesteśmy z innymi.

-Czyli tego chcesz?

-Nic takiego nie powiedziałam.

-Ale też nie powiedziałaś, że nie chcesz.

Przewróciłam oczami.

-Jeżeli chcesz wiedzieć, to za chwilę przekraczamy rzekę, a później tylko do przystani.

-Czyli długo czy krótko?

-Będzie trzeba zrobić na noc postój.

-Ja zmarznę tu w nocy.

-Nie martw się, rozgrzeję cię.

-Myślałam, że jesteś kulturalny.

-Nigdy nie byłem Perełko.

-A już myślałam, że wyjdziesz na ludzi.

-To będzie trudne.

-Zacznij od niemyślenia tylko o seksie.

-To będzie trudne, ale lubię wyzwania.

-Ciszę się.

-Za chwilę most. -powiedział Xander-Później szukamy dobrego miejsca na postój.

Wyjechałyśmy z lasu i oczom ukazał się długi most, który był z marmuru.

-Marmur? Zazwyczaj są z drewna.

-Legenda głosi, że znajdował się tu pałac pary zakochanych. Zbudowano tu pałac, do którego prowadził ten piękny most, by uczcić ich cudowną miłość. Jednak ich szczęście nie trwało długo, ponieważ mężczyzna broniąc żony został zabity, a ona z nie mogąc żyć bez niego popełniła samobójstwo. Jej śmierć uznawana jest za cudowny akt miłości. Wiele par tu przyjeżdża, by ich miłość była też taka cudowna.

-Co w tym cudownego?

-Nie mogła bez niego żyć, a on walczył o nią.

-To, że walczył to rozumiem. Cudownie. Ale to, że ona zamiast żyć dalej, to popełnia samobójstwo, to znaczy, że stchórzyła. Rozumem miłość życia, ale powinna coś innego zrobić. Walczyć, znaleźć morderców, a nie umierać. Jego poświecenie za nią było bez sensu, bo i tak zginęła.

-Nie chciałabyś, by twoja druga połówka zginęła?

-W życiu. Chciałabym, by żył i dalej cieszył się życiem.