Her taraf karanlık olacak. Aydınlık bir alan bulmak için çaba sarf edeceksin.
O ellerin çok üşüyecek. Isınmak için ufacık bir mumun izini süreceksin.
Kaçacaksın, belki de kurtulmuş olacaksın. Ama başından beri hata, sen olacaksın.
Korkacaksın. Yeri...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕯️
"Kızıl ateş, siyah küller." "Yakıyor beni, o kızıl gözler."
***
Ø
2010
Lanetli Tarih...
Bugün, keşke eve gelmeseydim dedim kendime. Keşke o lanet anahtar bende olmasaydı da ben o kapıdan içeri girmeseydim. Nereden bilecektim, annemin tanımadığım bir adamla yatakta basamağımı?
İsmini pek hatırlamıyorum ama ben onları görünce adam hızla giyinip evden montunu alıp çıktı. Annem bana bağırdı. Sonra babama söylemeyim diye bana on lira verdi. 'Git bakkaldan istediğini al ama babana sakın bir şey deme' dedi. Tehdit etti beni. 'Yoksa seni yetimhaneye veririm' dedi. Oranın nasıl bir yer olduğunu filmlerde izlemiştim. Böyle, çocuklar falan var. Kocaman bahçesi var. Yemekhane gibi bir yer var. Park var...
Ama anneyle baba yok. Tanımadığınız ablalar ve abiler var.
Ben oraya gitmek istemiyorum ama bu günahın altında da ezilmek istemiyorum.
Buna bir çözüm bulmak istiyorum.
·
Kabus muydu yoksa az önce yaşadıklarım gerçek miydi? Hiç emin değildim.
Tüylerim diken diken olmuştu. Ürpermiştim ve tır tir titremeye başlamıştım. Derin nefesler alıp veriyordum.
Duvarda büyük pençe izleri ve yerdeki birkaç damla kan... Bu hiç normal değildi. Olamazdı da.
"H-hayır... Bu... Gerçek değil..."
Ayağı kalktım ve kapıya doğru yürümeye başladım. Kapı sağlamdı. Kapıda bir şey yoktu. Yağmur durmuş, ama etrafı kara bulutlar sarmaya devam ediyordu. Hızla odadan çıktım ve koridoru geçip merdivenlerden aşağı indim. Mutfağa gidip ev telefonunu aldım ve annem ile babamı aramaya çalıştım. Ancak hiçbiri cevap vermedi.
Salak kafam. Çünkü telefon bozuktu.
Kendi telefonum odamda kalmıştı ve ben mal gibi orada bırakmıştım!
Bazen maldım. Bunu kabul ediyordum ama kesinlikle aptal değildim.
Çünkü her şeyin farkındaydım.
Odama çıkmaya korkuyordum. Merdivenlere baktım uzaktan ve Ares'e seslendim.
"Ares... Ares... Ares... Sana ihtiyacım var..."
Ve bir anda omuzumda bir el hissettim. Korkuyla arkamı döndüğümde bunun Ares olduğunu gördüm. Durgun bir surat ifadesiyle bana bakıyordu.
