MAHİR

7 - HİÇSİZLİK

🎶 The Neighbourhood - Daddy İssues 🎶

“Ruhum bir ceset,
Kalbim ise bir mezar.”

🕯️

Ø
 

Hissizlik, nedir sizce?

Vazgeçiş mi? Yoksa bütün her şeyinin kendini bir uçurumdan atıp intihar etmesinde etkili olan şey mi?

Hayır, hiçbiri.

Hissizlik, bir hiçtir. Hiçsizliktir.

Benim bir ailem olmadı. Hiç olmadı. Gerçek annemle babam ölmüş, beni terk etmişlerdi. Sonra beni üvey annem ile babam almış, beni bu yaşıma kadar hiçsizlikle büyütmüşlerdi. Üstelik beni yaşatmak ve yaralamak amacıyla verilmiş bir kalp de acımı paylaşıyordu.

Ruhun öldüğü yerde acı da vardır.

Annem ile babam nasıl öldü, kimse anlatmadı. Annemin fotoğrafını dahi görmedim ben. Babam ise kim, onu bilmem. Çünkü üvey annem onlardan kalan bütün fotoğraflarımı da şömineye atıp yaktı.

O fotoğraflarla beraber kısmen bende yandım.

Ben annemden nefret ettim.

Babamdan da.

Kimseye yaranamadığım için, kendimden de.

Kurumuş bir gülü sulayacak kadar acımasızdı hayat. Bir insan ölmüşse daha nasıl yaşatılabilirdi? Ölmüş bir insana daha nasıl bir hayat verebilirsin?

Veremezsin, veremezsin. Çünkü o insan öldüyse ona hayat veremezsin. Ölen biri asla geri dönmez.

Dünyamı kararttılar. Hayatımı mahvettiler. Küçük bir umut bırakmadılar içimde. Onların içi karaydı, ben daha kara oldum. Yuva denen şey yoktu bende. Kimse yoktu, hiç yoktu. Hayatıma aldığım her insan benim kıyametim oldu. Cehennemim oldu. Hayat denen şey sadece nefes alıp verdiğim o zorlu geçimdi.

Evden ayrıldığımdan beri iki gündür Kumsal’da kalıyordum. Zemheri ile hiç uğraşmıyor, arkadaş grubuyla da pek içli dışlı olmamaya çalışıyordum. Çünkü onların aralarına tekrardan girip karışırsam, her şey tekrar ve tekrar kötüye giderdi, biliyordum.

Bugün Cuma’ydı. Yani son gündü. Yarın hafta sonuna giriş yapacaktık. O zaman nerede kalacaktık? Belki ufak bir işe girerdim, hafta sonları işte çalışır kendime para biriktirirdim. Ya da diğer ve asla seçmeyeceğim o seçenek, tekrar hayatımı kaybettiğim o eve geri dönecektim. Beni kimsenin anlamadığı o eve...

Kendime yeni seçenekler açamadım çünkü başka yerim yoktu gidecek ya da yapacak.

Kumsal’la aynı saate alarmı kurmuş, birlikte kalkmış ve birlikte hazırlanıp okula gitmiştik eskisi gibi. Ardından hazır olduğumuzda evden ayrılmış ve sohbet ederek okul yolunu tutmuştu. İlk önce otobüse binmek istedik ama ben istemeyince o da vazgeçti. Beni kırmamak için elinden geleni yapması beni ona çekiyordu. Onu seviyordum.

Ben mi saftım yoksa o gerçekten iyi miydi?

Havadan sudan konuşarak okul yolunda ilerlemeye devam ettik. “Bugün Cuma,” dedim yeni bir konu açarak.

Göz devirdi ve “Evet, öyle.” Tam o an ikimizin de telefonları titredi. İkimiz de aynı anda cebimizden telefonlarımızı çıkarıp WhatsApp’tan gelen mesaja tıkladık. Bizim Geri zekâlılar Derneği’nden gelmişti mesaj.