MAHİR

15 - BİR DELİ KALP

"Her yerim dikenli güllerle doluydu.

Sonradan anlayabildim;

Her güzel şeyin bir tuzağı vardı.

Güllerin en güzeli ise dikenlere tutsaktı."

🕯️

Gönlümde yaptığın kör ateş, sönmek bilmiyordu. Koynuma yatırdığın şeytan, dön dön durmuyordu.

Üşüyordum. Belki de karamsıyordum.

Ama acım, yine de senin yüzünden oluyordu.

Acıtıyordun. Ama yine de sevdiriyordun.

Acıyla sevginin karışımı gibi bir şeydin sen. Acı ama tatlı gibi...

Kör değildim ama sırf seninle olabilmek için yanlışlarına kör oldum. Keşke olmasaydım. Hayatım karardı.

Ellerimde görünmez kelepçeler vardı, o kelepçeleri takan da sendin.

Sen benim asıl zindanımdın. Beni içinde barındırdın. Besledin, büyüttün ama beni dışarı çıkartmadın.

Beni kendine sakladın. Beni tutsağın ettin.

Beni bir ömür hayata cahil bıraktın.

Her tarafım paslanmış zincirlerle doluydu. "Geçecek," diyordun, ama geçmeyeceğini ikimiz de biliyorduk.

Bir yuvamız oluyordu. Yüzük parmaklarımızda yüzük oluyordu. Kırmızı bir ip kesiyorlardı.

Bir aile oluyorduk.

Sonra ufak bir yavrumuz, mutlu bir hayatımız oluyordu. Ama asıl kötülük, daha yeni geliyordu.

Asıl her şey, mutlu bir yuvadan sonra başlıyordu.

"Her mutlu başlayan şey, tepe taklak biter."

Ne demiştik birlikte, hatırlıyor musun?

"Geceler bizim, geceler kıyametimiz."

"Geceler bizim lanetimiz."

İkimizin de vedalaşmadan önce dediğimiz son sözlerdi bunlar. Asıl kıyamete daha başlamadan...

Öpemedim seni vedamızdan önce, özür dilerim.

Ama bir kere sarılsak? O yeter bana...

Hilal Karaca, soy ismini av olarak almış kız...

Karaca avlanırdı, ben ise avlanmaya mahkumdum.

Avcı, aslında başımdan beri yanımdaydı. Sırtımı delip geçmişti.

Artık ölüme mahkum gibiydim.

·

Mutlu yuvan, kıyametin olacak. Seni oradan kimse çekip alamayacak.

Mum ışığını bulduğun an sönecek, tekrar karanlığa mahkum kalacaksın.

O ellerin hâlâ üşüyecek, yuvan bile ısıtamayacak seni.

Çünkü senin asla mutlu bir yuvan olmayacak. O yuva başına yıkılacak ve sen, evinin enkazı altında kalacaksın.