Σκοτεινή επιθυμία

κεφάλαιο 12

Η εβδομάδα πέρασε χωρίς να γίνει κάτι το ιδιαίτερο μετά την περασμένη Δευτέρα όπου και ξέσπασα κλαίγοντας στο μπάνιο προσπαθούσα να σκέφτομαι όσο λιγότερο μπορώ τον Άλεξ. Αυτό βέβαια είναι αδύνατον όσο είμαι στο γραφείο και τον βλέπω να κάθετε απέναντί μου και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Όμως τον έχω πιάσει αρκετές φορές και τον ίδιο να με κοιτάζει είτε από το γραφείο του είτε σε κάποια από τις συναντήσεις μας στον χώρο των συσκέψεων, αυτό σημαίνει πως ακόμα με θέλει ή έτσι πιστεύω τουλάχιστον αφού έκτος από ένα για και τι κάνεις καλά δεν έχουμε ανταλλάξει άλλες κουβέντες μεταξύ μας από εκείνη την ημέρα στο σπίτι του. Σήμερα είναι Τετάρτη παραμονή των ευχαριστιών και οι περισσότεροι ετοιμάζονται να φύγουν για να επισκεφτούν τους δικούς του και να περάσουν την γιορτή όλοι μαζί. Η εταιρία μας θα μείνει κλειστή και θα ανοίξουμε από Δευτέρα αφού κάποιοι θα πρέπει να ταξιδέψουν αρκετά μακριά και δεν θα μπορέσουν να γυρίσουν πίσω για την Παρασκευή. 

Τακτοποιώ κάποια τελευταία έγραφα σε φακέλους και μαζεύω τα πράγματά μου. Έχω ήδη την βαλίτσα στο αμάξι μου για να φύγω κατευθείαν από την δουλειά. Θέλω το λιγότερο τέσσερις ώρες μέχρι την Βοστόνη εφόσον δεν έχει κίνηση στους δρόμους - πράγμα αδύνατον κοιτάω το ρολόι που δείχνει 15:25. Ευτυχώς σήμερα φόρεσα ένα εφαρμοστό τζιν παντελόνι με ένα πουκάμισο σε λαδί χρώμα ώστε να μπορώ να οδηγήσω άνετα. Έχω πάρει και τα αγαπημένα μου αθλητικά μαζί ώστε να τα φορέσω όσο θα οδηγώ γιατί με τις γόβες μου μέχρι να φτάσω στο σπίτι δεν θα νιώθω τα πόδια μου. Παίρνω την τσάντα μου φοράω το παλτό μου και βγαίνω απο το γραφείο μου.  <<Έλενα>> λέω στην γραμματέα μου <<Εγώ θα φύγω μπορείς να πηγαίνεις και εσύ δεν υπάρχει λόγος να κάτσεις άλλο>> της λέω γλυκά <<Σε ευχαριστώ πολύ Άννα>> λέει χαμογελώντας μου <<Που θα περάσεις εσύ την ημέρα των Ευχαριστιών>> της ρωτάω <<Θα επισκεφτώ τους γονείς μου στην Βιρτζίνια έχω πολύ καιρό να τους δω>> λέει κάπως στεναχωρημένα <<Σε καταλαβαίνω καλά να περάσεις>> της λέω γλυκά <<Και εσείς επίσης θα πάτε στην Βοστόνη όπως έμαθα >> με ρωτάει με χαμόγελο <<Ναι μαζί με τα ξαδέλφια μου τα παιδιά του αδελφού του πατέρα μου>> λέω ενώ σκέφτομαι πόσο μου άρεσε να περνάω παλιά τις γιορτές μαζί τους και να παίζουμε μέχρι το βράδυ όταν ήμασταν μικρά. <<Καλό ταξίδι>> μου λέει η Έλενα <<Επίσης>> της ανταποδίδω το χαμόγελο και πάω να φύγω όταν ξαφνικά η πόρτα του γραφείου του Άλεξ ανοίγει και αυτός βγαίνει έξω κρατώντας τα πράγματά του.