first and only unkonwn love

part 7

နေခြည်နွေးနွေးလေးတွေမျက်နှာပေါ်ခယလာတိုင်း ပထမဆုံးအတွေးနဲ့အတူနိုးထမိသည်.

jeon.''တွေ့ချင်တယ်''
jimin.''တွေ့ချင်တယ်''

.......................................................

ဒီနေ့လိုအပ်တဲ့ပန်းချီပစ္စည်းတွေဝယ်ရန်ထွက်လာခဲ့သည်.
taeသည် စိတ်မချ​ေသာ်လဲ သူခွင့်တောင်းရင်ခွင့်မပြုဘူးဆိုသည်မရှိချေ.

ပန်းချီပစ္စည်းကိရိယာတွေရောင်းတဲ့ဆိုင်သွားကာ ဝယ်ပြီးစဥ်
အပြင်ကိုကလေးတစ်ယောက်လိုမြောက်ကြွမြောက်ကြွလုပ်ရင်း ထွက်လာခဲ့သည်.

အဲ့လိုလုပ်ခြင်းရဲ့
ကျေးဇူးအနေနှင့်
လမ်းတွင်သွားနေသောအန်တီကြီးတစ်ယောက်ကို မမြင်ဘဲဝင်တိုက်မိလေသည်.

''တောင်းပန်ပါတယ် အန်တီ ရရဲ့လားဟင်''

''ရပါတယ်ကွယ်''

အန်တီကြီးရဲ့လက်ထဲပြုတ်ကျသွားတဲ့ အထုတ်တွေပြန်ကောက်ပေးပြီး
ခေါင်းလေးငုံ့ရင်းနှုတ်ဆက်ကာသွားဖို့ပြင်လေတုန်း.

''လူလေး ခဏနေပါဦး..''

အန်တီကြီးကလှမ်းအခေါ်​​တော်ပြု၍
ဒီနားဘယ်သူများရှိ​သေးလဲ
သူ့များခေါ်တာလားဆိုသည့်မသက်ာစိတ်ဖြင့်
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့..
သူ့မျက်နှာအားအစုန်အဆန်ကြည့်နေလေသည်.

''ဘာဖြစ်လို့လဲ အန်တီ''

''သားက ...ပါးဖောင်းလေးမဟုတ်လား''

''nae???''

အန်တီရဲ့အမေးကြောင့်
သူ့မှာ အံသြသွားရသည်.
သိနေတာလား..
ပြီးတော့ kookieသာခေါ်လေ့ရှိခဲ့တဲ့နာမည်ဖြင့်..

''သားပါးဖောင်းလေးမဟုတ်ဘူးလား..အန်တီလူမှားသွားလို့ တောင်းပန်ပါတယ်''

အန်တီက သူ့ကိုအားနာကြောင်းဆိုကာသွားဖို့ပြင်နေသော်.

''ကျွန်တော်ပါးဖောင်းလေးဟုတ်ပါတယ်.. ကျွန်တော့်နာမည် Park jiminပါ''

ထိုစကားအဆုံး ဝမ်းသာသွားတဲ့အရိပ်အယောင်တွေနဲ့
သူ့ကိုလာဖက်လေသည်.
မြင်ဖူးသလိုရှိသော်
မသေချာမရေရာသည့်စိတ်ကထီးထီးမားမားဝင်ယူထားသော်ငြား သိချင်စိတ်ဆိုသည်ရှိသေးတည်း.