kayıp bebek serisi, erkek başrol.
Bir ailem, bir yuvam vardı. Yalan değildi, önüme konulan acı bir gerçek kanıtları ile beraber vardı.
+18
*psikolojiyi zorlayan bölümler olacaktır lütfen ona göre okuyun*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başlama tarihi ;
Oy ve yorum atmayı unutmayın, muah.
****
Bir insanı en çok yuva sandıkları yıkarmış. Bu yıkım o kadar güçlü bir yıkımmış ömrü billah unutulmayacak bir izle kalırmış. O iz acının bir hediyesi, kaderin ise bir sürpriziydi.
Gördükçe hatırlar, hatırladıkça ilk günkü gibi canın acır. Ne acına şifa olacak bir merhem olur ne de acıyı saracak biri. Omuzlara binen yükün 2 kişiye ait olması kadar imkansızdı yarayı saracak bir şeyin olması.
"Özgür ?"
Kafamı kaldırdığımda Samet elindeki kahvelerle karşıma oturmuştu. Birini bana uzattığında tebessüm edip, kahveyi elimle sardım.
"Sağ olasın."
"Afiyetle iç paşam." Gevşekçe konuşup, yanağımdan bir makas aldığında arkasına yaslanmıştı. "Gemilerin batmış yine Özgür'üm. Hayırdır ?" Göz ucuyla ona baktığımda kaşlarını kaldırmıştı. "Batacak gibi." Diye mırıldandım. Ondan bir şey kaçmayacağını çok iyi biliyordum. Ne yalan bulsam anlayacağından direk olanı söylemek daha iyiydi.
"Bir problem falan mı var ?" Sesindeki ciddiyetle kesik soluğu içime çekip, kahvemden bir yudum aldım. "Var." Dedim. Yerimde dikleşip, yüzüne baktığımda endişesini daha net görüyordum.
"Belanı sikmeden söylemeyi düşünüyor musun?" Ciddiyetine dayanamayıp, kahkaha attığımda masada duran küp şekerlerden birini yüzüme doğru attı. "Tamam oğlum dur!" Şekeri havada yakalayıp, masaya koyduğumda bana çatık kaşlarla bakıyordu.
"Sezer beni kovacak sanırım." Dedim. Yüzümdeki gülümseme kaybolduğunda kafamı eğdim. "Bu muydu lan?" Dedi rahatlamış bir sesle. Arkasına yaslanıp, kahvesinden bir yudum aldığında kaşlarımı çatmıştım.
"Samet kovacak diyorum." Her kelimenin üzerine basarak söylediğimde bana baya sen ciddi misin der gibi bakmıştı. "O sikiğin yanında çalışmanı istemiyordum zaten Özgür." Gözlerimi devirip, bir yudum daha aldım. "Ben meraklısı değilim, para alıyorum sonuçta."
Verdiği de bir para olsa keşke.
"Sen kafayı yemişsin. Sabah okul, öğleden sonra garsonluk yap, gece yarısı barmenlik yap. Kardeşim gözün paraya doymuyor sanırım ?"
Paraya ihtiyacım olduğundan değil, düşündüğüm an aklıma gelen tek şey oydu. Yıllar geçmesine rağmen zihnimde kanatılan bir yaradan farksız yaşıyordu. Uyursam, o kriz ataklarına yeniden merhaba diyecektim.
Bu en son isteyeceğim şeydi.
"Biliyorsun." Dedim çekinerek. "Biliyorum." Dedi kendinden emin şekilde. "Tıpkı bedenini mahvetmeni bildiğim gibi. Verdiğin kilodan haberin var mı?"
