kayıp bebek serisi, erkek başrol.
Bir ailem, bir yuvam vardı. Yalan değildi, önüme konulan acı bir gerçek kanıtları ile beraber vardı.
+18
*psikolojiyi zorlayan bölümler olacaktır lütfen ona göre okuyun*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kafası karışmış, allak bullak olan yavrum Özgür'dür resimdeki.
İlk defa yıllar sonra korktuğumu hissettim, ilk defa yıllar sonra o acıyı yeniden yaşadım. Omuzlarım bunu anlamış gibi çökmüştü. Bedenim kaldıramazdı. Biliyorum bu sefer beni kimse hayatta tutamazdı
Alacağım tek bir darbe sonum olacaktı. Öncesinde kendimi frenleyebilmiştim ama şimdi bunu nasıl yapardım bilmiyorum.
"Özgür!"
Samet ve Erhan odaya telaşla girdiğinde onların haber verdiğini anladım. Gözlerim Erhan'ı taradığında daha iyi olduğunu görmüştüm.
"Ne oldu?" Samet'in sesi daha kısık çıktığında ikisi de yanıma geçmişti. Saçlarıma giren ellerle gözlerim bunu beklermiş gibi dolmuştu. "Biri bir şey mi yaptı?"
Gözleri öyle korkuyla bakıyordu ki suskunluğum onları daha da endişelendiriyordu.
İkisinin yüzünden okunan şaşkınlık bariz belli iken Samet kapıya dönmüştü. Sanki bir şeyler kafasında yeni yeni oturmuştu. "Bu ilgisi..." bitiremediği cümlesi ile bana döndü, saçlarımda gezinen ellerini ayırmazken dudaklarını alnıma bastırdı.
"Aynı şeyler yaşanmayacak." Dedi kendinden emin bir şekilde. Doğrulup, elimi tuttuğunda ikisinin de çaresizliğini görebiliyordum.
"Özgür nefes al!"
"ÇAĞIR LAN ŞU AMBULANSI!"
"Buradayız, kimse yok sadece biz varız."
"Korkma, sadece biz varız." Erhan diğer elimi daha sıkı sararken bu acının artık son bulmasını istedim. Bu korkuyla bu acıyla daha ne kadar yaşayacaktım?
"Aynı şeyler olmasın." dedim yalvarır şekilde. "Yaşayamam bu sefer!" Erhan bir anda kendisine çekip, sarıldığında omuzumda sessizce ağladı. "Sus. Konuşma öyle." dedi sinirle. "Biz varız. Yanındayız." kollarımı ona sarıp, içimdeki acının üzerine toprak atabilmeyi umdum.
Bir kere yapmıştım. Neden tekrar yapamayım?
**
Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama Samet, Yalçın ve Barçın'ı göndermişti. Hastanede sadece üçümüz vardık. Erhan hastalığın etkisinden ağlamaktan yorulup, koltukta uyuya kalmıştı.
