yuva

XXIX

Taslaklar bitti ballar bol bol yorum yapıp oy verin lütfen 💜

***
Barçın elinden çıkan kelepçeler ile onu sabırsızlıkla bekleyen kardeşinin yanına adımladı. Kollarını açtığında Yalçın yerini bulmuş gibi sarılmıştı.

Hala bu kadar hızlı çıktığına inanamıyordu.  Zor geliyordu. Bir anlaşma uğruna kendi hayatını yok etmeyi kabul etmişti. Düşünmedi asla bunu kabul ederken. Biliyordu ki bunu kabul etmeseydi babası dediklerini harfi harfi yapardı.

"Çok şükür." Dedi yorgun bir sesle Yalçın. Pişmandı, böyle davrandığı için çok pişmandı. Son konuşmaları bir kavga olacaktı nerdeyse. Bilmediği şeyler kendisinde bir yük olarak kalmıştı.

Abisine daha iyi davranmak isterdi. Ne kadar o evde yanında olamasa da her yarasını pansuman yapan, soğukta kaldığında ona battaniye veren, aç kaldığında bir şekilde iki lokma getiren kişiydi...Abisinin hiç bir acısında yanında olmadığı için utanıyordu, çok utanıyordu.

"Çocuklar bekliyor abi." Dedi ayrılarak. Duygulanmıştı, bunu saklamaya çalışarak derin bir nefes aldı. "Siz ön kapıdan çıkın, ben aracı getirip geliyorum."

"Tamam, 1. Park yerinde oluruz."

Uğur kafasını sallayarak yanlarından ayrıldığında Yalçın abisine dönmüştü. Gereğinden fazla sessizdi.

"Babamı ve annemi  yakaladılar, Türkiye'ye getirecekler." Dedi içindeki korkuyu almak için. "Yalçın." Adımları duyduğunda ona dönmüştü. "Benim çıkmam bir ses kaydı ile olamaz, ne yaptın sen ?" Dedi içindeki huzursuzluğu dışa vurarak.

Sertçe yutkundu. Abisine sana yaptıkları ile davayı kazandık diyemedi.

"Delliler buldu abi Uğur. Bunlar gizli saklı pek çalışmamış. Ayrıca ses kaydının büyük bir etkisi oldu, küçümseme derim."

Barçın buruk bir tebessümle ona bakıp, önüne döndüğünde derin bir nefes aldı. "Babama güvenmiyorum, gözü dönerse başımıza birilerini salabilir."

Barçın bundan korkuyordu. Yerinde durmayacağından emindi.

"Aşarız abi. Beraber olalım yeter ki. Yemin ederim umurumda değil."

Barçın kardeşinin gözlerinde yakaladığı samimiyetle ona sıkıca sarıldı. Bir an için kendisini sildiğini düşünmüştü.  "Olalım." Dedi iç çekercesine.

"Çocuklarla ayrı kalmaya alışık değilmişim resmen." Dedi ayrılarak. Yalçın yüzünde biraz olsun belirti falan aramaya çalışıyordu. Sebepsizce korkuyordu.

"Bir...bir şey oldu mu?" Dedi merakla. "Olmadı hücredeyken bir çocukla tanıştım. Senle yaşıt, adam öldürmeden girmiş."

"Ne?" Dedim şaşkınca. "Kendisini taciz eden adamı öldürmüş." Yalçın sertçe yutkunup geriye sendelediğinde önüne dönmüştü. "Küçüklüğünden bu yana devam etmiş bu taviz en son adamı öldürüp, teslim olmuş. Onu dinlerken benim ki de dert mi diye geçirdim içimden."

Yalçın duydukları ile kanının çekildiğini hissediyordu. Abisi gerçekleri bilirse ne olacaktı ? O evden ayrılalı 2 hafta bile olmamıştı. Abisi hala belki bir ilacın etkisinde bile olabilirdi.

"Derdini küçümseme." Diye mırıldandı. "Her derdin ağırlığı bir değil abi." Değildi...Sanırdı ki o evde en büyük acıyı kendisi çekmişti ama öyle değildi işte.

"Haklısın." Diye iç geçirdi Barçın o çocuğa garip bir şekilde çok fazla üzülmüştü. O an istemsizce aklına düşen şey kardeşinin de böyle bir şeye maruz kalmasıydı.