kayıp bebek serisi, erkek başrol.
Bir ailem, bir yuvam vardı. Yalan değildi, önüme konulan acı bir gerçek kanıtları ile beraber vardı.
+18
*psikolojiyi zorlayan bölümler olacaktır lütfen ona göre okuyun*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şarkı önerin
Oy ve yorum atmayı unutmayın bebeklerim.
***
Barçın sinirli adımlarla eve geldiğinde babasını bile görmeden Yalçın'a göz işaretleriyle yukarıya çıkmasını söyledi. Babasına ufak bir yalan söyleyip yanlarından ayrıldığında abisi ile beraber terasa çıkmışlardı.
"Abi kız-"
"Yalçın seni burada komalık ederim! Nasıl söylemezsin bana lan!"
Titrediğini hissetti Yalçın. Biliyordu ki abisi sinirlendiğinde ne dili kibar oluyordu, ne de elleri.
"Sezer'i öldürürdün."Dedi hiç düşünmeden. Aslında bunu çok istiyordu. "Öldürürüm Yalçın! Kardeşime it muamelesi yapan herkesi öldürürüm!"
Yalçın kaşlarını çattığında derin bir nefes aldı. Ellerini alnına götürüp, ovduğunda daha anlatamadığı o olayı nasıl anlatacağını düşünüyordu. "Nasıl söylemezsin böyle bir şeyi! O şerefsizin ne bok olduğunu çok iyi biliyorsun."
"Biliyorum." diye mırıldandı. Barçın sakinleşmek için bir kaç saniye susup, derin nefesler aldı. Kafasındaki düşünceler asla susmuyordu ve bunun acısını kardeşinden çıkarmaktan korkuyordu.
"Neden çıkarmış Sezer?" Daha sakin bir ses tonuyla sorduğunda Yalçın gözlerini hissettiği acıyla yummuştu. Gözleri önünde kardeşi taciz edilmişti. Bunu abisine anlattığı an kıyametin kopacağını biliyordu tıpkı saklamanın kötü şeylere yol açacağını bildiği gibi.
"Sezer'in barına gittiğim gün Özgür'ü biri taciz etti. Sesini çıkardığında bir kaç kişi dönüp, bakmıştı ama kimse yardım etmeye tenezzül etmedi abi...Benden çekineceğini bildiğimden Fuat'ı yolladım."
Kardeşinin duvar dibine çöktüğü anı, eliyle boynunu silmesi...O çaresiz hali aklına kazınmıştı. Gözünü kapattığı an o çaresiz çocuk beliriyordu karşısında.
"Ne?"
Abisinin yüzündeki şaşkınlık, çaresizlik ve o acı dolu ifade bir aradaydı. Elini tutup, oturttuğunda yanına diz çökmüştü. "Yalçın neden söylemedin?" Anlamıyordu. Kardeşinin bu denli büyük şeyleri saklamasını anlamıyordu. "Konuşsana!" Öfkeyle bağırdığında Yalçın kafasını eğmişti. Neden söylemediğini kendisi de bilmiyordu.
O an yüzüne doğru kalkan eli gördüğünde gelecek darbeyi bekledi. Hakkettiğini düşünüyordu neden hakkettiğini dahi bilmeden.
Barçın kardeşinin yüzünü gördüğünde kaldırdığı eline lanetler ederek indirdi. "Abi vur." Dedi zorlukla. Abisinin karşısında ağlamak istemiyordu ama çok dolmuştu. "Abi hadi!" Sesi her konuştuğunda daha da titriyordu.
