kayıp bebek serisi, erkek başrol.
Bir ailem, bir yuvam vardı. Yalan değildi, önüme konulan acı bir gerçek kanıtları ile beraber vardı.
+18
*psikolojiyi zorlayan bölümler olacaktır lütfen ona göre okuyun*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Psikolojik olarak özgür ve ben
***
Özgür kimseyi rahatsız etmek istemediğinden kendisini odasına atıp, kapıyı kapattı. Ağzından çıkacak olan hıçkırığa engel olmak istedi. Elleri sertçe ağzını kapatırken yere çökmüştü. Kafasının içinde dönen Yalçın'ın gidişi kalbine ağırlık yüklüyordu.
Batırdın diye içinden geçirdi. Çocukluğunu batırdın şimdi de geleceğini diye düşündü.
Göz yaşları durmaksızın akarken iyice küçülmüştü. Nefret etti kendisinden, bedeninden, aldığı nefese kadar nefret etti. Şuan tek istediği Samet ve Erhan'dı. Titreyen elleri telefonu açtığında bulanık gördüğü ekrandan Erhan'ın adına tıkladı.
"Alo gülüm bu saate hayırdır ?" Dedi alayla karışık imayla.
"E-erhan." Dedi sessizce. "Özgür? Ne oldu ?" Sesindeki telaşı duyan Samet kaşlarını çatarak yanına geldiğinde kafasını sallamıştı ne oldu dercesine. "Ne olur gelin..." Dedi çaresizce.
"Geliyoruz tamam mı ? Evde misin sen ? Neredesin Özgür güvenli bir yerde misin?" Soruları sıralarken Samet'le beraber çıkmışlardı. "Evdeyim." Samet ne olabileceğini düşünmeden edemiyordu. Evdeydi. Evinde diye düşündü. Evinde ne gibi zarar görebilirdi?
"Biliyorlar..." Dedi Özgür sorusunu es geçerek. Canı daha çok acıdı. "Biliyorlar..." Dedi tekrardan acısını dudaklarından çıkarırken. Samet ve Erhan hiç bir şey anlamamıştı. Kriz mi geçiriyordu yoksa başka bir şey mi emin olamadılar.
"Bitti." Diye mırıldandı. Herkesin hayatındaki yerini düşünmeden edemedi. Kendisi Samet ve Erhan dışında bir yere sahip değildi. "Mahvettim..."
Mahvettim diye tekrar etti. Vücudu tüm günahlarının ağırlığı yüzünden ayağa kalkmasına engel oluyordu.
"Sikeyim!" Erhan'ın sessizce ettiği küfürle telefon kapanmıştı. Bedenini zorlukla kaldırdığında bacakları sanki ona ihanet ediyordu. Yatağının içine girip, derin derin nefesler almaya çalıştı. Kafası adeta ağrıdan çatlarken sonsuz bir uyku istiyordu.
Saklayacaktı.
Bilmeyecekti kimse.
Erhan ve Samet buldukları ilk taksiye atladıklarında içleri derin bir korkuyla sarılmıştı. "Çok kötüydü..." diye söylendi. "Kriz geçirecek kadar mı ?" Erhan tereddütle başını salladı. Korkuyordu. Özgür'ün kendisini kontrol edememesinden korkuyordu.
"Korkma." Dedi Samet arkadaşının yüzündeki ifadeyi anlayarak. "Bir şey olmayacak." Erhan bu dediklerine inanmak isteyerek kendisini gidene kadar bu şekil kandırmıştı.
