kayıp bebek serisi, erkek başrol.
Bir ailem, bir yuvam vardı. Yalan değildi, önüme konulan acı bir gerçek kanıtları ile beraber vardı.
+18
*psikolojiyi zorlayan bölümler olacaktır lütfen ona göre okuyun*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy ve yorum atmayı unutmayın 💜 Keyifli okumalar🪽
Düşünceler akıl sağlığımla sanki dalga geçiyordu. Bir şey öğrenmiştim. Benden kalbimi ve mantığımı almıştı. Şu an kafam delirmiş birinden farksız değildi.
Gerçek ve doğru yok olmuştu bir anda.
Nasıl dayandı? Çok mu ağladı? Çok mu canı yandı ? Nasıl hissetti?
Yoktu bende hiçbirinin cevabı yoktu. Kardeşimi tanıdığımdan da şüpheliydim. Bana gösterdiği kişilik zorluklarla başa çıkmaya çalışan bir çocuktu ama bundan fazlasıydı işte. Özgür'ün yıkık tarafını daha görememiştim. Oda inatla göstermiyordu. Onun için bu taraf ne kadar gizli kalmalıysa benim için de en detayına kadar öğrenilmeliydi.
Ölümün çözüm olduğunu düşünmesine neden olan her şeyi yok etmek istiyordum. Çocuktu daha benim kardeşim. Ölüm aklının ucuna dahi gelmemesi gerekirken ölümü çözüm bilmişti.
"Ne oluyor ?" Dedi anlamaya çalışarak. Bunu ona anlatmalı mıydım emin bile değildim. Oda bir zamanlar ölümü isteyen bir çocuktu. Özgür'den tek farkı onun yanında ben vardım.
"Yavuz'u mu taktın kafana ? Düşünme ben konuştum onunla sende konuşursan biraz daha rahatlar. Bize kendini açınca daha iyi oluyor biliyorsun."
Yavuz...Küçücük bedenine neleri sığdırmıştı...Çocukluğunu kendi elleri ile silip Arda'ya abi olmuştu.
Ona vakit ayıramadığım zaman içimde kendi elleri ile ittiği çocukluk bana kızıyordu sanki. Bunu son günlerde daha çok hissediyordum. Küçük Yavuz bana kızgındı.
"Onunla yarın okuldan geldikten sonra özel olarak konuşacağım. Okulda gözün üstünde olsun, patladı patlayacak gibi Yavuz. Birinden çıkarabilir sinirini."
Kafasıyla beni onayladığında gözlerini üzerimden çekmemişti.
"Ağzından kerpetenle mi laf alacağım ?"
Bir sorun olduğunu anlamıştı, o beni hep anlamıştı zaten.
"Babam...Miras'dan seni çıkarmış." Bu da ayrı bir problemdi. Babam durmuyordu. Duracağını da düşünmüyordum. Aklınca Yalçın'ı kullanarak beni yanına çekmeye çalışacaktı. Bu yaptığı bir sonuç almazdı ama Yalçın'ı kırardı. Ne kadar nefret etse de babamdan sevgi beklediğini biliyordum.
Kendisi kabullenmese de bana olan nefretini de biliyor ve hissediyordum.
"Sadece beni mi?" Dedi kırgın bir sesle. Elim yanağına gittiğinde buruk bir tebessüm etti. "Önemli değil ki yapmaması garip olurdu zaten."
