yuva

XXVII

Oy ve yorum atmayı unutmayın ballar🫶🏻🤍

***

Odada derin bir sessizlik hakimdi. Kimse üzerindeki şaşkınlığı atamamıştı. Yalçın abisinin hala nasıl böyle bir şey yaptığını anlamıyordu.

"Saçmalık." diye mırıldandı Yavuz. "Abimi böyle kullanamaz."

Yalçın da şaşkındı. Babası abisini bu denli severken nasıl parmaklıklar arasına yolladı anlayamıyordu.

Abisinin bu yaptığına mı sinirlenmeli, babasının kurduğu bu oyuna mı bilemiyordu. İkisine de sinirli ve öfkeliydi. Öyle ki şu an abisi daha ağır basıyordu.

"Kendini yine kahraman yaptı." Dedi kardeşine karşılık olarak. Sesinde bir duygu yoktu. Yavuz abisinin dediklerine şaşkınca baktı. "Senin için, bizim için yaktı! O adam bizim için hayatını yaktı abi!" Yavuz tüm öfkesiyle bağırdığında Yalçın ona çatık kaşlarla baktı. Dediklerinden ziyada bağırmasına şaşırmıştı.

Özgür aralarındaki gerginliği iliklerine kadar hissediyordu. Yavuz'un kolundan tuttuğunda göz göze gelmişlerdi ona odaya gitmesini işaret ettiğinde Yavuz burada daha fazla kalırsa abisini kıracağından emin olmuştu. Bir şey demeden yukarıya çıktığında abisine dönüp, iç çekti.

"Odana geçelim mi?"

"Karakola gitmem gerekiyor."

"Boşuna, şu an istesek bile göremeyiz. Dinlen, sabah her şeyi sakin bir şekilde düşünürüz."

Kardeşine hak vererek beraber odaya geçtiklerinde yatakta oturur pozisyonuna geçti. "Yalçın." Özgür'ün sesindeki endişeyi sezdiğinde buruk bir tebessümle ona bakıp yanına oturmasını işaret etti. Kardeşi yanına oturduğunda çelik bir hareketle yanına uzandırmıştı.

"Korkuyorsun." Dedi Yalçın emin bir şekilde. Kendisi de mahvolmuş durumdaydı öyle ki kardeşinden daha çok korkuyordu.

"Barçın'a bir şey olmayacak değil mi?" Dedi umutla. "Olmayacak aslanım." Dedi saçlarından öperken. "Abimi o delikte bırakmam." Bırakmayacaktı, buna müsade edemezdi. "Emin ol göz açıp kapayıncaya kadar geçecek her şey."

Özgür, kaybetme korkusunu iliklerine kadar hissediyordu. Barçın'ı o parmaklıklar arasında düşünmek bile istemiyordu.

"Biraz uyuyalım mı?"

Kafasını salladı, yatakta küçülüp kollarını abisine sarmıştı. "Abi, sende uyu." Gözleri bunu der demez kapanırken Yalçın dolan gözleri ile kardeşine sarılıyordu. Abi demesi onu bu kadar duygulandırır mıydı bilmiyordu ama olayların üst üste gelişi bu duygusallığa yardımcı oluyordu.

Sessizce göz yaşlarını döküp iç çekti. Kolları arasındaki kardeşi uykuya dalarken kendisi asla uyuyamamıştı. Üzerinde tüm duyguların ağırlığı vardı adeta.

Bu olanlar...Sinirliydi. Çok sinirliydi abisine. Yalnız başına bunları üstlenmesi tüm bünyesini sinirle doldurmuştu. Aralarındaki kırgınlığın biraz da kendisinden kaynaklandığını biliyordu. Abisinin çabasına rağmen bu konuda onu yaralamadan duramıyordu.

Bazen hayatın akışına karışırken bazen düzene uyum bile sağlayamadılar. İkisinin de tek amacı o evde kardeşleriydi. Yavuz'un ilk dayak yediği gün abisinin babasına karşı çıktığını hatırlıyordu. O zaman içinde oluşan kırgınlık ve utanç onu öldürmekten beter etmişti.

Yavuz kolları arasında kendisine sarılırken abisinin karşı çıkması onu kırmıştı ama aynı zamanda böyle düşündüğü için çok utanmıştı.