kayıp bebek serisi, erkek başrol.
Bir ailem, bir yuvam vardı. Yalan değildi, önüme konulan acı bir gerçek kanıtları ile beraber vardı.
+18
*psikolojiyi zorlayan bölümler olacaktır lütfen ona göre okuyun*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
oy ve yorum atmayı unutmayın, keyifli okumalar.
***
Yavuz o olaydan odasına çekildiğinde derin bir nefes aldı, aldığı nefesi dışarıya bıraktığında gözünden düşen bir damla yaş ayaklarının bağını kesmişti.
Kurtulmuştu. Kendine bunu içten içe tekrarlıyordu. O an yaşadığı korku, çaresizce Arda'ya sarılışını unutamıyordu. Sırtını dayadığı kapıya çöktüğünde ayaklarını kendine çekip, sessizce göz yaşlarını döktü.
Bu bir ilkti. Sonu olmayan bir ilkin başlangıcıydı. Babasını tanıyordu. Daha kötü, daha acımasız bir şekilde dönecekti.
"Geçti Yavuz..."
Kafasının içinden çıkmayan silah sesi sanki o andaymış gibi yakından duyuyordu.
"Gitti. Silah yok, baban yok, Arda güvende."
Elleri korku ve sinirle saçlarına giderken kafasını bacaklarından çıkarmıyordu. Sadece sessizce kendine aynı şeyleri tekrarlıyordu.
"Gitti, silah yok."
"ÇIK LAN! BEŞ DAKİKA İÇİNDE BURDA OLMAZSAN BU EVİ KURŞUNA DİZERİM!"
"Hayır, Yavuz...Yok burda, kardeşin güvende." Kafasını kaldırdığında sakin kalmaya çalıştı. Sessizce yaşadığı stresi yok etmek istiyordu ama bu sefer başaramıyordu. Nefes aldıkça aldığı nefesin kesildiğini hissediyordu.
Eli boğazına gittiğinde gözleri bu sefer alamadığı nefesler yüzünden dolmuştu. Yüzü hafiften kızarmaya çalıştığında kendini yerden kaldırıp, astım ilacını aradı. Çekmeceyi deli gibi karıştırıyordu, bulamadığı ilaçla yere çöküp daha güçlü nefesler almaya çalıştı.
İlk defa geçirdiği bir atağı atlatamıyordu.
"Yavuz?"
Yalçın onca seslenişlerine rağmen kardeşinden ses gelmeyince odasına yönelmişti. "Abim sesleniyorum duymuyor musun ?" Dedi sitemle. Kapıyı tıklatıp, içeriye girdiğinde karşılaştığı manzara bir an için kalp atışlarını durduracak kadar korkutmuştu.
Kendisine gelip, yanına koştuğunda kardeşinin bedenini kendisine çekip cebinden çıkardığı astım ilacını ona verdi. "Sakin ol burdayım." Dedi saçlarından öperek. Titreyen elini tuttuğunda Yavuz 5 dakikaya yakın sadece abisinin göğsüne yaslanmış şekilde uzanmıştı yerde.
Yalçın bir şey demeyip, konuşmasını bekledi. Sakinleşmesi için okşadığı saçları ve ara ara kondurduğu öpücükleri Yavuz'u rahatlatmıştı.
"Özür dilerim." Dedi ruhsuz bir sesle. "Korkutmak istemedim." Yalçın yüzünü kaldırıp, kendisine çevirdiğinde bir eli ile yanağını okşuyordu. "Babam mı ?" Yavuz utanarak kafasını salladığında abisine sıkıca sarılmıştı.
