kayıp bebek serisi, erkek başrol.
Bir ailem, bir yuvam vardı. Yalan değildi, önüme konulan acı bir gerçek kanıtları ile beraber vardı.
+18
*psikolojiyi zorlayan bölümler olacaktır lütfen ona göre okuyun*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Özgür&Arda
Barçın indiği araba ile eve yaklaştığında derin bir nefes aldı. Gergindi, bunu kimseye yansıtmak istemediğinden kapının önünde sakinleşmeyi bekledi bir süre. Eli sonunda zili bulduğunda Yavuz'un güler yüzü karşıladı kendisini.
"Hazır mısın koçum?"
Yavuz kafasını salladığında Barçın hızla valizleri arabaya yerleştirip, eve döndü. Bu evde geçen anıların ve duyguların tarifini veremezdi. İçten içe bir şeylere kırgın ve kendisine kızgındı. Cebindeki anahtarı çıkardığında kapının önüne atmıştı. Artık buna ihtiyacı yoktu. Yavuz abisinin yaptığı şey ile elindeki anahtara baktı. Artık buna ihtiyacı olmadığını biliyordu.
Anahtarı kapının önüne attığında Barçın buruk bir tebessüm edip, saçlarından öptü. "Gidelim." Arda'yı önceden bebek koltuğuna yerleştirdiklerinde anında uykuya dalmıştı. Yavuz ona dönüp tekrar kontrol ettiğinde ince pikesini üzerine çekmişti.
"Abim evde mi?" Dedi merakla. Bağladığı kemerle abisine döndüğünde Barçın yüzündeki büyük tebessümle cevapladı. "Evde ama evde değil." Dediğinde Yavuz anlamayarak ona baktı. "Abin eve beraber girmemizi istedi, bahçede Yalçın'la bizi bekliyorlar."
Yavuz bu ince düşünceyle gülümsemesine engel olamazken arkasına yaslanmıştı. "Çok merak ediyorum...Bundan sonraki hayatımızı." Barçın kendisi için bir şey istemiyordu. Yalçın, Özgür ve Yavuz için istiyordu. Babası her daim ona arşı ve en küçük kardeşine karşı iyiydi ama bu hayattan bu üç kardeşi nasibini almıştı.
"Engeller olacak olmayacak diyemem ama hiç bir şey eskisi gibi olmayacak söz veriyorum."
Sevginin böyle bir dönemde kapalı kutu gibi saklanmasına karşıydı. Erkek kardeşine karşı her daim merhamet ve saygıyla yaklaştı. Olması gereken buydu diye düşünüyordu.
"Sana güveniyorum abi. Engeller olsa bile biz beraber olduğumuz süre her şeyi hallederiz, o evde bile öyle yapmadık mı?"
Kardeşinin böyle düşünüyor olması içindeki gerginliği yok etmişti. Bu aldığı karar çok büyük bir şeydi bir nevi kardeşlerinin sorumluluğunu almıştı. Bundan asla rahatsız değildi aksine rahatlamış hissediyordu.
Durduğu kırmızı ışıkla gözleri kardeşinde gezindiğinde kaşlarını çatmıştı. "Kolundaki iz ne?" Dedi arabayı hazır konumuna getirirken. "Düşerken oldu." umursamaz bir tavırla dediği iki şeyle abisinin inanmasını umdu. Şuan bunu açıklamak istemiyordu.
"Nasıl düştüysen şekilli bir iz bırakmışın." İmalı sesinden dediğini yutmadığını anladığında bakışlarını cama çekmişti. "Yavuz ne oldu?" Dedi yeniden sakin bir sesle. Gözü yoldayken kulakları kardeşindeydi. "Kavga ettim okulda." Barçın kardeşinin liseye başladığından beri böyle bir şeyin olacağını biliyordu sadece bu kadar hızlı beklemiyordu.
