Yazgı Aden ( Gerçek Aile ) TAMAMLANDI

2.bölüm

Bizimkiler ile okula doğru konuşarak gidiyorduk.

Biz Belalı Tayfa çocuklarıyız ve bu güzel adı hepimiz bulmuştuk.

Ben ikizim Akın Çınar Umut Baran Ozan vardık ve hepimiz kardeştik.

Grupta ki tek kız bendim ve herkesin gözbebeğiydim.

Çınar Baran Ozan 18 yaşındalar ama benim için sınıfta kaldılar ve hepimiz çocukluk arkadaşıyız.

Tabi bir kişi daha var ama o artık bizden değil ve olmayacak.

Normalde biz 8 kişiyiz ama o gittikten sonra 7 kişi kaldık ve bir daha görmedik onu.

Akın Çınar Umut Baran Ozan ile 11 yaşındayken tanışmıştık ve bir daha ayrılmadık.

" Başkan şuanlar sana mı bakıyor yoksa ben mi yanlış görüyorum. "

Ozan kıskanç kekim benim ama en çok kıskanç Aren ile Doruk ve tabi diğerleri de kıskançtır.

Hepimiz Ozan'ın baktığı yere baktığımız zaman ise şu kadınla Cihan bey olduğunu gördüm ve bizim okulun kapısının önündeler.

" Arka taraftan girelim. "

Baran'ın dediğini hepimiz onayladık ve arka tarafa doğru yürümeye başladık.

" Kızım dur! "

O kadının sesini duymazdan geldim ve arka tarafından okula girdik.

Öğle arasındaydık ve o kadınla Cihan bey güvenlikle tartışıyorlardı. Derin bir nefes aldım ve yanlarına vardım.

" Kızım. "

Kadın titreyen sesiyle demişti ve onu umursamadan Murat abiye döndüm.

" Abi neler oluyor. "

" Bu hanımefendi ile beyefendi senin ailen olduklarını ve içeriye girmek istediklerini söylüyorlar. Ve cidden sen bunları tanımıyor musun Yazgı. "

Onlara baktım ve gözlerinin içine bakarak konuştum.

" Tanımıyorum ve ailem falan değiller abi. "

İkiside hayal kırıklığı ile gözlerime baktılar ama umursamadım ve yanlarından ayrıldım. Okul çıkışına kadar sınıftan çıkmadık ve çıkışta ise hala burada olduklarını gördüğümüz için arka tarafından çıktık.

Ya ben onlara anlatamıyorum yada onlar anlamak istemiyordu ve bu durumdan sıkılmaya başladım artık cidden neden hala peşimde dolaşıyorlar anlamıyorum.

Onları anlamaya çalışıyorum ve yaşadıkları zor olmalı ama beni de anlasınlar.

Ben ailemden ayrılmak istemiyorum ve onlarsız yaşamak istemiyorum. Biz birbirimizden 17 yıl boyunca ayrılmadık ve şimdi de ayrılmak istemiyoruz.

Biz birbirimize bağladık ve birbirimize içimizi açmıştık. Bizim birbirimizden başka kimsemiz yoktu ve olmayacaktı.

O kadınla adam bize sevgilerini göstermediler ve umursamadılar bizi. Sokağa attılar bizi ve o kış gününü asla unutmuyoruz. Aren ile birlikte odamızda sessizce oyun oynuyorduk ve odanın kapısı sertçe açılmıştı. O kadın bizi kolumuzdan tuttu ve kapının önüne sanki çöp fırlatıyormuş gibi fırlattı bizi. O kış gününde ve eskilerin altında yağan karnın altında ölüme terk etmişti bizi. Daha henüz 5 yaşındaydık ama o günü unutmadığımız için hala aklımızın bir köşesinde ve silinmeyen bir iz gibi duruyor. O gün bizi abimler kurtarmıştı ve o günden sonra onlardan ayrı yaşıyorduk. Zaten 10 yaşındayken boşanmışlardı ve ikiside bize nefretle bakmıştı. Kardeşim olduğunu öğrendiğim zaman çok sevinmiştim ve ona annelik yapacağım diye çok mutlu olmuştum. O kadın alkol ile uyuşturucu bağımlısıydı ve kardeşim onun yüzünden ölebilirdi. Düşüncesiz ve kötü birisiydi. Kendi çocuğunu ölüme gönderecek kadar kötü kalpli birisi ve hepimiz ondan nefret ediyorduk. Kardeşim doğana kadar ona katlanmak zorundaydık ve doğduğu zaman ise terk etmişti bizi zaten. Biz de kardeşime baktık ve hiç bir şeyini eksik etmedik. Onun ismini Doruk koymuştum. O kadın gecenin yarısında sokakta dolaşıyordu ve biz tabi onu eve döndürmeye çalışıyorduk ama bizi duymayacak kadar sarhoştu. O gün birden sancısı başlamıştı ve sokağın ortasında doğum başlamıştı. Allah'tan oradan geçen bir teyze görmüştü ve kardeşimi doğurmuştu. O kadını ise hastaneye götürmüştük ve kardeşimle ilgilenmiştik. O kadınla bağımızı tamamem koparmıştık ve bir daha yüzünü görmemiştik.