Yazgı Aden ( Gerçek Aile ) TAMAMLANDI

9.bölüm

Akın Çınar Baran Umut Ozan Mahir Efe ile birlikte bahçede oturuyorduk ve bizimkiler Korhan ailesi ile kaynaştılar. Sessizce onları izliyordum ve Akın bana döndü.

" Yazgıaşkım neden bizimle konuşmuyorsun. "

" Akın sanki onu tanımıyorsun yabancılara ve tanımadıklarına karşı ağzını bıçak açmaz. "

Baran'ın dedikleri ile onu onaylamak amaçlı başımı salladım ve Mahir kaşlarını çatmış bana bakıyordu.

" Biz yabancımıyız ikiz. "

Cevap vermeden sessizce telefonumla ilgilenmeye başladım.

" Çocuklar size kurabiye yaptım ve beğenecekmisiniz bakalım. "

Bahar hanım yanımıza gelerek elinde ki tabakları hepimize dağıttığı zaman hüzünle tabağa baktım ve Asrın abimin yaptığı kurabiyelerden olduğunu gördüm.

Bir kurabiye bile onları hatırlatıyor ve gözlerimin dolmasına engel olamıyorum.

" İkizim bir şey mi oldu neden doldurdun gözlerini. "

Mahir endişeyle sormuştu ve cevap vermeden tabağı kenera bıraktım daha sonra bizimkilere döndüm.

" Ben odadayım. "

Cevap beklemeden odaya çıktım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

Artık dayanamıyorum ve rüyalarıma giriyorlar. Onlar ile yaptıklarımız her şey rüyalarımda gördükçe onlara olan özlemim daha fazla artıyor ve elimden bir şey gelmiyordu.

Sessizce telefonumla ilgileniyordum ve kapının çalmasıyla komut verdiğim zaman içeriye Bahar hanım girdi.

" Kızım neden ağladın iyimisin bir yerine bir şey mi oldu anneciğim ve söyle bana kr- "

" İyim ve bir şey olmadı. "

Bahar hanım yüzü düştü ve yanıma oturdu.

" Bir şey var kızım ve bize söylemiyorsun. İzin ver sana yardım edelim ve elimizden gelen yardımı yapmaya hazırız biz. "

Bahar hanım gülümseyerek demişti ve derin bir nefes aldım.

" Cidden bir şeyim yok ve çıkarsanız biraz dinleneceğim. "

" Emin misin kızım ve bana bir sorunun varmış gibi geldi. "

" Sorunum yok ve eminim. "

Bahar hanım pek inanmamıştı ama daha fazla üstlemeden başını salladı ve odadan çıkması ile tavana bakmaya başladım.

Sabah kahvaltı yaptıktan sonra işli olanlar işe ve okulu olanlar işe okuluna gitmişti. Okulda ki herkesin bakışları bendeydi ama umursamıyorum ve Mahir elini omzuma attı. Ondan uzaklaştım ve sessizce sınıfa vardım. Sessizce önümde ki kağıda ne yazdığımı veya ne yaptığımı bile bilmiyordum ve herkes kendi aralarında konuşuyorlardı.

Sıkıntıyla ne yaptığıma baktığım zaman yüzümde gülümseme oluştu ve ailemi çizmiştim daha sonra fotoğrafı çektikten sonra abimler ikizimle kardeşime gönderdim daha sonra ise kâğıdı katladıktan sonra cebime koydum.

" Kantine gidelim. "

Akın'ın sesiyle başımı salladım ve hep beraber kantine geldik. Boş bir masaya oturduk ve diğerleri bir konu hakkında konuşurken telefonumla ilgileniyordum.