Θάλεια pov:
« Επιτέλους Παρασκευή!» είπα καθώς μπαίναμε με τα κορίτσια στην τάξη
Καθήσαμε στις θέσεις μας και περιμέναμε να ξεκινήσει το μάθημα.
Ο ξανθός ενοχλητικός διπλανός μου ευτυχώς δεν έχει έρθει ακόμα.
Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι και ότι καλύτερο να κάθεσαι με τον Νίκο Γρηγορίου...
Με εκνευρίζει παρά πολύ αυτό το παιδί! Όλη την ώρα με κοιτάει σαν αρπακτικό!
Άσε το άλλο! Γράφει συνέχεια στα βιβλία μου το όνομα του μέσα σε καρδούλες και μόλις τον κοιτάζω θυμωμένα μου κλείνει το μάτι πονηρά!
Ε και τότε εγώ, όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος στην θέση μου, αρχίζω να τον κοπανάω με τα βιβλία μου!
Έχω πάρει τρεις ωριαίες αποβολές εξαιτίας του!
« ΜΠΟΥ » φώναξε κάποιος δίπλα στο αυτί μου βγάζοντας με από τις σκέψεις μου
Τινάχτηκα και έπεσα από την καρέκλα μου στο πάτωμα βγάζοντας μια κραυγή φόβου.
Κοίταξα πίσω μου και είδα τον Νίκο να γελάει διπλωμένο στα δύο.
Του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα αλλά εκείνος αγνόησε την βουβή προειδοποίηση μου.
Όταν επιτέλους σταμάτησε να γελάει σαν το καθυστερημένο με πλησίασε και στάθηκε μπροστά μου.
Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου για να με βοηθήσει να σηκωθώ παίρνοντας ένα ιπποτικό ύφος.
Εγώ απλά γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά χαρίζοντας του ένα υποτιμητικό βλέμμα.
Τον άκουσα να ξεφυσάει και την επόμενη στιγμή τα πόδια μου δεν πατούσαν στο έδαφος.
Με πήρε στην αγκαλιά του σε στυλ νύφης και με άφησε στην καρέκλα με δύναμη.
Τον κοίταξα επίμονα προσπαθώντας με το βλέμμα μου να τον κάνω να μου εξηγήσει γιατί το είχε κάνει αυτό αλλά απέτυχα.
Η καθηγήτρια μπήκε στην τάξη και σταμάτησα να προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή του.
(...)
Κάθομαι εδώ και μισή ώρα κοιτώντας τον πίνακα σαν χάνος.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα απολύτως.
Καλά όχι ότι προσπαθώ να καταλάβω, αλλά λέμε τώρα!
Συγγνώμη, δηλαδή δεν φτάνει που έρχομαι ως εδώ πέντε μέρες την εβδομάδα πρέπει να προσέχω κιόλας!
VOUS LISEZ
Make Hate
Roman d'amour« Σε μισώ, όσο δεν έχω μισήσει ποτέ κανέναν στην ζωή μου. Στο ορκίζομαι.» του είπα ψυχρά « Σε αγαπάω » « Μην τολμήσεις να το ξαναπείς αυτό. Δεν με αγαπάς. Αυτό δεν είναι αγάπη, Λουκ! » η φωνή μου έσπασε Το στόμα του άνοιξε και έκλεισε, ανίκανο να πρ...
