« Σε μισώ, όσο δεν έχω μισήσει ποτέ κανέναν στην ζωή μου. Στο ορκίζομαι.» του είπα ψυχρά
« Σε αγαπάω »
« Μην τολμήσεις να το ξαναπείς αυτό. Δεν με αγαπάς. Αυτό δεν είναι αγάπη, Λουκ! » η φωνή μου έσπασε
Το στόμα του άνοιξε και έκλεισε, ανίκανο να πρ...
Μπήκα μέσα στο σπίτι και εκείνος με ακολούθησε βαριανασαίνοντας.
Γύρισα προς το μέρος του και το βλέμμα μου έπεσε στα ματωμένα χείλη του, τα οποία δάγκωνε με δύναμη από τον πόνο.
Με κοίταξε αμήχανα ξύνοντας τον σβέρκο του και του χάρισα ένα σφιγμένο χαμόγελο.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να κινούμαι προς το μέρος του.
Τον πλησίασα υπερβολικά πολύ και τα μάτια του γούρλωσαν από την έκπληξη.
Ακούμπησα απαλά με τα δάχτυλα μου κάθε πληγή του προσώπου του και μόρφασε από τον πόνο.
« Πάω να φέρω το βαλιτσάκι πρώτον βοηθειών » είπα προσπαθώντας να εκτιμήσω την κατάσταση του και απομακρύνθηκα
« Δεν είναι ανάγκη. Δύο γρατσουνιές είναι μόνο » είπε χαλαρά αν και θα ορκιζόμουν πως μόρφασε ολοκληρώνοντας την φράση του
Αλλά του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα και μαζεύτηκε.
« Βγάλε την μπλούζα σου και κάτσε » είπα αυστηρά
Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του και κατάλαβα πόσο ανώμαλο ακούστηκε αυτό που είπα.
Κοκκίνησα και πήγα να φέρω το βαλιτσάκι.
Είδα και έπαθα μέχρι να βρω που στο καλό το είχε βάλει η μαμά μου! Να σημειωθεί παρακαλώ ότι αναγκάστηκα να κάνω φύλλο και φτερό το σπίτι για να εξυπηρετήσω τον Νίκο!
Αποφάσισα να πάω και μέχρι το δωμάτιο μου για να βάλω πιτζάμες και να νιώθω πιο άνετα.
Έβαλα αυτές ⬇️:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Και έπιασα τα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα.
Μόλις επέστρεψα είχε βγάλει την μπλούζα του, είχε κάτσει στον καναπέ και είχε ρίξει το κεφάλι του προς τα πίσω έχοντας κλειστά τα μάτια του.
Βρήκα ευκαιρία να τον παρατηρήσω καλύτερα.
Πρώτη φορά τον βλέπω χωρίς μπλούζα... Τα ανακατεμένα μαλλιά του που πέφτουν στο πρόσωπο του, οι κοιλιακοί του, οι φλέβες του, το γυαλιστερό από το ιδρώτα δέρμα του...
