"Adopted by One Direction"

hoofdstuk 3

Naar een paar minuten ben ik klaar met de stilte.

Wat zijn jullie stil! Het is nou ook weer niet zo dat er een begrafenis is hoor! Zeg ik.

De jongens schieten in de lach.

Zo dus jullie zijn One Direction? Vraag ik random.

Ja dat zijn wij! Zegt niall enthousiast. Ik lach.

Weten jullie fans dit? Vraag ik.

Wat? Vraagt louis die achter het stuur zit.

Dat jullie iemand wilden gaan adopteren en dat jullie dat vandaag hebben gedaan. Beantwoord ik hem.

Nee, zegt hij.

Ik wil je wel alvast voorbereiden! Zegt harry. Ik kijk heem onbegrijpelijk aan.

Nou kijk, onze fans zijn best jaloers. Dus sommige kunnen gemeen tegen je gaan doen, maar sommige kunnen ook aardig tegen je gaan doen.

Dus eigenlijk haat? Vraag ik aan hem.

Hij knikt.

Ohw nou daar kan ik helemaal niet tegen! Zeg ik tegen hem.

Ik ook niet! Zegt hij.

Ik denk dan altijd: hoe kan je iemand haten die je helemaal niet kent! Zeg ik. Hij kijkt me aan met groten ogen.

Ik denk precies het zelfde.

En dan komt die vraag van: maar hoe kan je van iemand houden als je hem niet kent? Alleen die weet ik nooit te beantwoorden. Zeg ik.

Precies die vraag krijg ik ook altijd! Zegt hij. Maar even terug komen. Je moet je niks aantrekken van die haat! Ik ben er doorheen gekomen om naar de lieve berichtjes te kijken!

Ik lach naar hem.  

Niall? Vraag ik aan hem.

Ja! Zegt hij.

Ben jij Iers? Vraag ik aan hem. De jongens beginnen te lachen.

Ja dat ben ik! Hoezo vraag je dat? vraagt hij lachend.

Ik hoor het aan je accent! Zeg ik lachend.

worden jullie af en toe niet gek van de papz? vraag ik.

het zal nooit echt wennen, maar ja dat gebeurd er als je beroemd bent! zegt harry.

nu lekker dan! zeg ik. ze lachen.

dat ene meisje die net zo om jullie moest huilen hé? ze knikken.

die vertelde mij altijd over jullie dus sommige dingen weet ik wel! zeg ik.

zoals? vraagt liam.

sophia! zeg ik. liam bloost meteen. we schieten in de lach.

we zijn er! roept louis. we maken ons los en stappen uit.

als ik gewend ben aan het licht kan ik het huis goed zien. het is een hele grote villa. mijn open mond wordt dicht gedaan door een hand. ik kijk hem aan, het was harry. hij lacht naar me en ik lach terug.

ga je mee naar binnen? vraagt hij lachend. ik knik.

als ik binnen loop komt er allemaal wit mij tegemoet. alles, maar dan ook echt alles is wit. niks heeft een andere kleur. gewoon WIT.

houden jullie van wit? vraag ik droog. ze lachen.

nou, houden, houden. we vinden het mooi ja! zegt liam.

kom dan laten we je kamer zien! zegt niall enthousiast en trekt me mee naar boven. ik lig helemaal in een deuk om hoe kinderachtig hij doet. hij staat te klappen voor mijn kamer deur tot dat de andere jongens er zijn.

doe maar open! zegt louis. niall maakt de deur open en mijn ogen worden groot.

mijn kamer ik wit, sure! maar wel mooi. een muur is wit geschilderd en op de andere zit wit behang met een patroon. mijn bed staat in het midden van de kamer, het is een hemelbed. er staat een licht blauw bureau in mijn kamer met een witte stoel. ik heb hout kleurig laminaat.

omg! dat is geweldig! maar het had echt niet gehoeven! zeg ik en spring de jongens in de armen. ze lachen.

maak is de rechter deur open! zegt louis. ik doe wat hij zegt en loop naar de deur. ik maak hem open en een badkamer is nu in mijn beeld.

ik heb een eigen badkamer!? schreeuw ik als een vraag.

ja! zegt harry lachend.

wat zit er achter die andere deur? vraag ik.

ik zou zeggen maak hem open! zegt niall.

ik loop er naartoe en maak hem open. het is een mega groten inloopkast.

er hangen al een paar kleren in. ik zie een jurk hangen.

ey willen jullie mij pesten ofzo! probeer ik serieus te vragen maar het lukt niet echt. hun wenkbrauwen fronzen. ik pak de afgrijselijke jurk en hou hem voor me. ze schieten in de lach.

ik heb honger! zeggen niall en ik tegelijk. we kijken elkaar aan.

nando's! zeggen we tegelijk. we blijven elkaar aankijken.

ik rij wel! zucht louis.