"Adopted by One Direction"

hoofdstuk 42

Nadat we nog even wat hebben gedronken bij Lou, zijn we naar huis gegaan.
toen we thuis kwamen hebben we justin meteen gebeld en gevraagd of hij morgen mee wil naar het interview. hij heeft ja gezegd en is er morgen om 11 uur. helaas...

de jongens en ik zitten nu op de bank tv te kijken en snacks te eten.

"Dilara je bent bijna jarig!" zegt niall opeens.

"klopt!"

"wat wil je hebben voor je verjaardag?" vraagt louis aan mij.

"niks, ik heb genoeg..." zeg ik.

"droom dochter" zegt liam. ik lach.

"we verzinnen wel wat" zegt harry.

"ik heb mijn ouders al uitgenodigd!" zegt louis. ik kijk meteen op van de tv en draai mijn hoofd naar louis.

shit, daar heb ik niet aan gedacht!

ik kijk liam aan en zonder dat ik het merkte keek hij mij al aan.
liam en ik hebben sinds dat we het er over hebben gehad, niet meer over gepraat of tegen iemand gezegd.

ik voel me in ene heel erg misselijk en mijn handen beginnen te trillen.

"hey, dilara gaat alles goed?" vraagt louis.

"nee, ik ben heel misselijk" en dat gezegd te hebben voel ik het omhoog komen en ren ik naar de badkamer.

ik gooi de wc bril omhoog en val voor de wc op mijn knieën. als ik klaar ben spoel ik door en was mijn mond af. ik kijk buitenadem in de spiegel en bekijk mezelf een paar seconde, want het duurde niet lang meer of mijn zicht was al wazig. steeds meer tranen vielen over mijn wangen en na een tijdje had het geen zin meer om ze weg te vegen. ik legde mijn armen op de wastafel en mijn hoofd in mijn handen. van zacht snikken ging ik naar luid huilen. 
toen ging de deur open en voelde ik twee handen mijn omhoog duwen.

ik keek op en zag dat liam bij me was. ik legde mijn hoofd in zijn schouder en huilde uit. hij streelde met zijn hand over mijn haar en met zijn andere hand over mijn rug.

"dilara we moeten het ze vertellen..." zegt liam.

"nee!" zeg ik meteen.  

"maar nu weten ze niet wat er aan de hand is"

"ik verzin wel wat"

"nee dilara we gaan het ze gewoon vertellen" zegt liam streng. ik zucht.

als liam en ik nog even hebben gepraat lopen we eindelijk weer terug naar de woonkamer. ik met betraande ogen en liam met een geïrriteerd gezicht vanwege mijn tegen stribbelen.

de jongens kijken ons niet begrijpend aan.

"er is iets wat ik jullie al een hele lange tijd had moeten vertellen"  begin ik mee.

de jongens gaan meteen recht op zitten.

"louis, uhm..."

"liam i can't" zeg ik en kijk liam aan.

"je kan het!" zegt liam. ik haal diep adem en begin dan weer over nieuw.

"louis, ja... de reden waarom ik net heb gehuild is omdat ik denk dat wij broer en zus zijn"

het lijkt wel als of er een grote last van mijn schouders af valt en ik weer normaal lucht kan halen.

"wat! waarom denk je dat?" schreeuw louis en gaat staan. gelijk rolt er weer een traan over mijn wang en kijk ik naar mijn handen.

"louis doe even rustig" zegt liam.

"rustig, rustig! hoe kan ik rustig doen als ik deze bullshit moet geloven"  "vertel me, waarom denk je dit?!"

"nou ik heet Austin van mijn achternaam en jou vader ook. en jou vader heeft Troy en mijn vader heet ook Troy..."

"ja dus, dat kan ook toeval zijn..." zegt louis nu wat rustiger maar wel met twijfel in zijn stem.

"om het zeker te weten, moet ik weten hoe je moeder heet."

"Johannah" zegt louis en kijkt mij aan.

dat was moment waarop mijn hele wereld in zakte en ik zeker wist dat mijn vader ook mijn broer was...

tam tam tam tam..... sorry voor het korte hoofdstuk maar er komt er vandaag nog 1. xxx