Incredible Fate +18 ✔

Rozdział trzynasty, w którym wszystko zaczyna się walić

LAVENDER

Po tym jak kilka dni temu Grayson odwiózł mnie do domu, nie rozmawialiśmy. Nie chodziłam też do szkoły, więc nie było opcji, byśmy się spotkali. Mimo ręki w gipsie, chodziłam do pracy, bo nie dałabym rady wytrzymać w domu samej. Bezustannie rozmyślałam o mamie. O tym gdzie była i co się z nią działo. Nie dawała żadnych sygnałów, nie wysyłała SMSów, a gdy próbowałam do niej zadzwonić, okazało się, że skrzynka jest przepełniona. Bałam się.

Dziś po południu planowałam iść na policję i zgłosić jej zaginięcie osobiście, bo gdy zadzwoniłam do nich przedwczoraj, zbyli mnie, twierdząc, że mama jest dorosłą osobą.

— Vendy, powinnaś oszczędzać tę rękę — zwróciła mi uwagę Abi. — Nigdy ci ona nie wyzdrowieje, jeśli będziesz ją tak obciążać.

— Daję sobie radę — zlekceważyłam jej słowa i sięgnęłam po szklankę na sok. — Jak coś będzie nie tak, to ci powiem.

— Jasne. — Przewróciła oczami i poszła na zaplecze.

Napełniłam szkło sokiem pomarańczowym, postawiłam je na tacy, tuż obok talerzyka z ciastkiem i z trudem podniosłam całość z lady. Ruszyłam do stolika, gdzie siedziała starsza pani z małym chłopcem. Zsunęłam tacę na blat i uśmiechnęłam się do kobiety.

— Chyba musi pani kochać tę pracę, skoro nawet ze złamaną ręką pani pracuje — zauważyła wesoło i spojrzała na malucha. — Widzisz, słoneczko? Na ludzi pracowitych zawsze czeka jakieś dobro, więc pracuj ciężko, dobrze?

Chłopczyk pokiwał głową i sięgnął do talerzyka z ciastkiem.

— Dziękuję, pani — wydukał, sepleniąc przez brak górnych jedynek.

— Nie ma sprawy, jeśli będziesz chciał dokładkę, to krzycz: Vendy, dobrze?

Ponownie potaknął, szczerząc się do mnie. Posłałam tej dwójce ostatni uśmiech i odwróciłam się od nich, by wrócić za ladę, bo właśnie podeszła tam młoda dziewczyna.

— Co podać?

— Ciasto śmietankowe z truskawkami i... latte z syropem waniliowym.

Przyjęłam jej zamówienie i zabrałam się za przygotowywanie napoju. Kiedy stawiałam na blacie kubek, dzwonek przy drzwiach zadzwonił i machinalnie podniosłam wzrok. I to był błąd.

Strąciłam kubek ręką w gipsie, przez co połowa jego zawartości wylała się na blat, nim zdołałam ustawić go do pionu.

— Z-zaraz zrobię pani nową porcję — oznajmiłam roztrzęsionym głosem. — Przepraszam.

— Nic się nie stało, z taką ręką pewnie jest trudniej.

Posłałam jej niewesoły uśmiech i pospiesznie podeszłam do ekspresu. Palce mi się trzęsły, gdy klikałam odpowiednie guziki i wykańczałam napój. Z niemałym trudem zapakowałam ciasto do pudełka i podałam klientce razem z kawą, a potem oddałam jej resztę. Przełknęłam ślinę i wytarłam dłoń w fartuch. Wychyliłam głowę przez drzwi na zaplecze i zwróciłam się do Abigail:

— Możesz na chwilę mnie zastąpić?

Uniosła brew, gdy schodziła ze stołka, z którego próbowała dosięgnąć kartonowe pudełka leżące wysoko na półce.

— Jasne, a co się stało?

— Mój ojciec przyszedł.

— O żesz kurwa.

Podbiegła do mnie natychmiast i wyszła za ladę.

— To ten, który się na nas gapi? — Pokiwałam głową, nawet nie zerkając w tamtym kierunku. Nie było nawet takiej potrzeby. — Wygląda jak wielki chuj. Wybacz, Vendy.