„ .. to dziwne, jak los
wciąż łączy nas razem .. "
w którym dziewczyna mogąca zobaczyć czyjś los za pomocą dotknięcia dłoni, zakochuje się w chłopaku, który boi się ludzkiego dotyku
- KAZ BREKKER
frenemies to lovers, slowburn
Cień i Kość - Królestwo...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
xiv. żołnierz i fjerdan — Randvi
KAZ GRAŁ w umyśle Randvi bez przerwy. Za każdym razem, gdy zamykała oczy, widziała kolor jego mętnych, brązowych wpatrujacych się w nią, drwiących z niej. Nie miało znaczenia, jak bardzo próbowała o nim zapomnieć lub wyrzucić że swoich myśli, zawsze znajdował sposób by wkraść się z powrotem.
Randvi godzinami myślała o wszystkich chwilach, które spędzili razem. Myślała o czasach, kiedy siedzieli w milczeniu, w jego pokoju, na poddaszu w Listewce albo wpatrywali się w dachy Ketterdamu, rozmawiając o swoich nadziejach i ambicjach. Przypomniała sobie, jak zabrała Kaza do kawiarni prowadzonej przez starszą kobietę z Fjerdy i zmusiła go spróbowania kawałka ciasta orzechowego.
Tęskniła nawet za wykładami i przysłowiami, które Inej dawała jej przy każdej pochopnej decyzji. Tęskniła za spaniem z Inej w jej kanciapie, kiedy koszmary stawały się zbyt natrętne, by sama mogłaby sobie z nimi poradzić. Tęskniła za żartami Jespera, jego zarozumiałym uśmiechem i zakładami, które zawsze robili.
Ale przed wszystkim tęskniła za Kazem. Jego zapachem, chrapliwym głosek i kwaśnym wyrazem twarzy. Tęskniła za tym, jak z niej kpił i za wszystkimi oszczerstwami, jakie jej rzucał. Randvi oddałaby wszystko, by znowu go zobaczyć, ale on nie zrobiłby tego samego dla niej.
Słońce wschodziło i zachodziło nieskończoną ilość razy, przez co Randvi skończyła poczucie czasu. W pewnym sensie działało to na jej korzyść. Z każdym mijającym dniem nadzieja, że Kaz po nią przyjdzie, malała, aż w końcu zniknęła. Próbowała sobie wmówić, że wrony kupują sobie czas, czekając na odpowiedni moment, ale wiedziała, że to tylko kłamstwo.
Randvi nigdy tak naprawdę nie była wroną ani jedną z nich, więc dlaczego mieliby po nią przyjść? Kaz dbał tylko o siebie i swoje wrony, nie o Randvi.
Jej ciało bolało od pozycji, w której została wepchnięta, i od wyczerpania przez kurczowe trzymanie się utracjonej nadziei. Przez wiele godzin kreśliła kółka wokół swojej dłoni, a głos próbował ją przekonać, by użyła swojej mocy na sobie, ale jeszcze nie znalazła w sobie odwagi.
Z drugiej strony namiotu dobiegło dźwięk brzęczących łańcuchów. Był nieubłagany i trwał o wiele za długo, zaczynając męczyć Randvi. Jeśli to było miejsce, w którym miała spędzić swoje ostatnie dni, chciała, żeby przynajmniej było to spokojnie.
- Możesz ciągnąć za żelazo ile chcesz, ale go nie zniszczysz. - Zawołała Randvi z jękiem, wyciągając przed siebie nogi. - Nie, chyba, że masz jakąś nadludzką siłę albo jesteś fabrykatorem.
Brzęczenie nie ustawało, zamiast tego stawało się coraz głośniejsze i niezdarniejsze. Gdyby nie była tak daleko, rzuciłaby się na tego, kto hałasował.
