Wires

¬ 41

wires: 41

Saat gece yarısını geçmişti.

Johnny'nin verdiği ilaçlar mideme dokunmuş olmalı ki soluğu banyoda almıştım. Akşam da pek bir şey yememiştim ve kusmuştum ancak midemden gelen tek şey basit birkaç öksürük ve tükürüktü. 

Kapı tıklatılırken sifonu çektim, yüzümü yıkadım ve ağzımı çalkaladım. Jeno üst kattaki odayı hazırlarken uyuyakalmıştım ve yeni uyanmıştım, başım ağrıyordu ve kilidi çevirip açtığımda Jeno'nun bedenimi sarsmasıyla beynim yerinden çıkıyormuş gibi hissettim.

''İyi misin?''

''İlaçlar dokundu sanırım, bir şey yok. Vücudum alışkın değil.'' Jeno'nun üzerinde sabahki kıyafetlerinden farklı olarak siyah bir tişört ve şort vardı, bu havada üşümüyor olması garipti. Bense uzun kollu pijamalarımı giymiştim, nedense üşüyor gibiydim. Jeno elini yüzümün her tarafında gezdirip içini rahatlatana kadar sesimi çıkarmadım ancak parmak uçlarından yayılan ısı kalbimi tekletti, istemsizce elimi kalbime koyduğumda gözleri daha çok açıldı. ''Kalbin de mi ağrıyor?''

''Ben,'' diye mırıldandım ancak devamını getiremedim. Cümleleri birleştiremiyordum, Jeno bana dokundukça konuşmayı unutuyordum. Onu hafifçe ittirdim ve yutkundum. ''Ben iyiyim Jeno, gerçekten. Sadece uyumak istiyorum.''

''Ateşin var Maya, olmaz. Yanımda kal bu gece.''

''Üşütmüş olabilirim, grip de olabilir yani yanında kalırsam sana da bulaşır.'' Elimi duvara atıp banyonun ışığını kapattım, Jeno kolumu tuttuğunda koridor karanlığa boğulmuştu ve evi bilmediğim için onun peşinden sürüklenmeyi kabul ettim. 

''İyi ya, bir hafta boyunca yataktan çıkmayız.''

Söylediği şeyler ağrımı daha da arttırırken terleyen avuç içlerimi tişörtüme sildim, Jeno kesinlikle akıl almaz biriydi. Durduğumuzda odanın ışığını açtı ve bana baktı. Odasına ikinci kez gelişimdi ama çok dikkat etmemiştim ilk seferde. Mavi bir nevresim takımı seriliydi ve tavandaki şerit led lambalar yanıyordu, maviydi. Jeno kolumu tutarak beni yatağa oturttu ve geri dönüp ışığı kapattı. Oda tamamen mavi bir renge bürünmüştü.

Jeno yatağın çevresini dolaştı, yorganı açtı ve bana baktı. Cidden reddetmeyecektim, yatak çok rahattı ve bir an önce uyumak istiyordum. Uyuyup uyuyamayacağımı da bilmiyordum ama denemekten zarar gelmezdi. İkimiz de yatağa girdiğimizde Jeno sol tarafına, ben de sağ tarafıma döndüm ve aramızda biraz mesafe bıraktım. Kalbim çok hızlı atıyordu ve avuçlarım sürekli terliyordu. 

''Neden o kadar uzakta yatıyorsun?''

''Sana hastalık bulaştırmamak için.'' Jeno söylediğim şeye güldü, ben de ona bakarken gülümsememe engel olamadım. Yüzü parıldıyordu, mavi ışığa rağmen gözlerindeki siyahlık ilgi çekiciydi. İçinde kaybolmak isteyeceğim kadar güzel görünüyordu. 

''Uykun var mı?'' diye sordum aniden, Jeno sırıttı ve yatakta biraz kayarak bana doğru yaklaştı. Yorganı çeneme kadar çektiğim için terlemeye başlamıştım ama bu tavırları ona bakış açımı değiştiriyordu. Potansiyel bir sapık olabilirdi. 

''Yok, eğer senin de yoksa bir şeyler yapabiliriz.''

''Uykum var benim.'' Hızla arkamı dönerek sırtımı Jeno'ya döndüm, gecenin karanlığına ve ortamın sessizliğine rağmen kısık sesli gülüşü kafamın içinde yankılandı. Gözlerimi sımsıkı kapatarak aklıma gelen uygunsuz sahneleri yok etmeye çalıştım. Jeno kesinlikle benim akıl sağlığımla oynuyordu.

Birkaç saniye sonra sırtıma çarpan göğsü ve belime sarılan kolları gözlerimi açmamı sağlarken kalbimin atışı bedenimi titretmeye başladı. Sıcak elleri soğuk bedenime dokunduğunda midemdeki ağrı daha da şiddetlendi. Avuçlarım terlemeye başladı ve ben sadece tuttuğum nefesimi geri verdim.

''Heyecanlanma Maya. İstersen bunu sürekli yapabilirim.''

''Uykum var Jeno, sus.''

''Neden bana kızmıyorsun? Sana sarıldığım için kızman lazımdı.''

''Sana kızma aşamasını geçen gün üstüme çıktığında geride bıraktık sanıyordum.'' Sözlerim beni bile güldürürken Jeno da güldü, burnunu enseme yakın bir yerde hissettiğimde konuşmadı, gözlerimi kapattım ve bir elimi karnımdaki elinin üstüne koyarak uyumayı bekledim. Her ne olursa olsun bu huzurlu hissettiriyordu.