Fue difícil, cariño|Pablo Gavi

·51·

Siedzieliśmy u Leo całą noc. Nie mogłem usnąć z myślą że mogło mu sie coś stać. Mela usunęła na moich kolanach z przemęczenia. Z moich oczu nadal wypływały pojedyncze lzy.

Nie bylem w stanie nic zrobić. Mialem z milion nie odebranych polaczenod pedra. Tyle razy dzwonił że telefon mi sie rozładował.

Nie myślałem o niczym tylko o tym żeby Leo obudził się i żył. Nie poradze sobie bez niego. Przez te cztery lata jego życia pokochałem go jak nikogo innego.

O ósmej obudziła sie Mela
-Nic ?-spytała z iskierką nadzieji

-Nic- odpowiedziałem bez emocji

-Pablo ja się zabije- położyła głowę na moim ramieniu

-Nic mu nie bedzie słońce obiecuje- pocałowalem ją. Powoli zaczynałem wątpić w swoje wlasne słowa

-Mela ja pojadę do domu po te wszystkie Książeczki które są potrzebne

-Jedź mi już wszystko jedno

Pov mela
Pablo pojechał a ja zostałam sama z moim małym chłopcem. Załapałam go za jego rączkę i zaczęłam mówić

-Hej myszko. Jestem z Tobą pamiętaj o tym. Jesteś silnym chłopcem dasz radę kochanie. Wiesz kiedyś jak byłeś taki malutki to wbiłeś nożyczki w moj komputer. Opieprz dostał tata a wtedy zrobiliśmy dla niego laurkę pamiętasz? Były tam odbite towje stupki i moje dlonie. Albo jak płakałeś kiedya tak głośno ze sąsiedzi dzwonili do taty w środku nocy czy wszystko z Tobą okej?- otarłam łzy - obudź sie proszę. Obiecuje że juz nigdy nie zostawie ale wróć- pocałowałam jego małą rączkę

Powoli traciłam nadzieję że on to przeżyje. Wtedy do sali wszedł lekarz

-Dzień dobry- powiedział

-Coś się poprawiło?- zapytałam z nadzieją

-Tak i postanowiliśmy że spróbujemy go wzbudzić. Czy pani sie na to zgadza?

-Się pan głupio pyta oczywiście że tak

-To prosze opuścić sale.

Siedziałam przed pomieszczeniem trzymając rękę pabla. Trwalo to juz ponad dwie godziny cos szlo nie tak. W końcu wyszedł lekarz

-Mam dwie wiadomości i obie są dobre

-Szybko

-Leo obudził się i druga to ze juz dziś wieczorem moze opuścić szpital