VAMPİR ÇIĞLIĞI

5. BÖLÜM

5. Bölüm yayımda!

Arkadaşlar lütfen oy vermeyecekseniz bari yorum yapın, bunlara ihtiyacım oluyor!

Arabada sessiz sedasız oturmuş yolu izliyordum, gözlerimde bir duygu belirtisi olmasa bile canım acıyordu, annemi o hâlde görmek canımı fazlasıyla yakmıştı. Ağlamamak için arkamı dönerek uyuyan İlayda'ya baktım, çok ağlamıştı yavrum...

"Sizi evime götüreceğim, orada kalırsınız." Dediğinde önüme dönerek dolan gözlerimi sildim.

"Sen?" Dedim çatallı bir sesle, sesim kısılmıştı. Ağlamamak için o kadar direnmiştim ki boğazım ağrımıştı.

"Ben başka bir evde kalacağım, sizi korumalarım koruyacak." Dedi, yutkundum. Onsuz güvende hissetmediğimi anlamam uzun sürmemişti. Beni annemden kurtaran oydu sonuçta, ona güvenmem doğru muydu bilmiyordum ama güveniyordum.

"Ya annem gelirse?" Dedim düz bir tonda, o da aynı buz gibi sesiyle karşılık verdi. "Bu imkansız, ama eğer öyle bir şey olursa adımı seslenmen yeterli." Dedi.

Kaşlarımı çattım. "Annem bana saldırırken beni izliyordun değil mi? Ona rağmen yardıma gelmedin." Dedim buruk bir sesle.

"Evet oradaydım, o kalın kafan anlasın diye bekledim. Eğer düşündüğümden daha salak olsaydın ve aklına gelmeseydim tabii ki gelecektim." Diye mırıldandı.

"Ağzını topla! Ben salak değilim!" Diye aniden yükselince İlayda korkup ağlamaya başladı, Zamir dişlerini sıkarken bana öldürücü bakışlarını attı.

"Şu bebeği sustur! Daha fazla sesine katlanamayacağım!" Diye dişlerinin arasından tısladı, ona ters ters baktım ve debelenerek arka koltuğa geçtim. Zamir'n ters bakışlarını maruz kalsam da bende geri durmamış, ona kötü bakışlarımı yollamıştım.

İlayda'yı hemen kucağıma aldım ve sallamaya başladım, birkaç dakika sonra tekrar uykuya dalmıştı, ama onu bırakmadım çünkü bebek koltuğu olmadığı sürece güvende değildi. Bu yüzden Zamir'in evine kadar onu kucağımda taşıdım, geldiğimizde indim ve Zamir'i takip etmeye başladım. Evi kocamandı gerçekten.

İçeri girdiğimiz an yaşlı bir adam Zamir'e boyun eğdi.

"Hoş geldiniz efendim." Dedi yaşlı bir sesle, Zamir ona başıyla selam verip eliyle beni gösterdi. "Bu Ayperi Koç, bundan sonra bizimle olacak." Dedi, beni benden daha iyi tanır gibi bir hâli vardı. Bundan rahatsız oldum.

"Tamam efendim, buyurun Ayperi Hanım, sizi odanıza götüreyim." Dedi, demek geleceğimi zaten biliyordu. Onu takip ederek odaya geldim, çenem yere düştü resmen. Burada İlayda için bebek yatağı bile vardı! Koskocamandı, ama hemen suratımı düz hâline geri soktum.

"Benim adım Anıl, istediğinizde seslenebilirsiniz." Diyip kapıyı kapattı ve gitti, İlayda'yı yatağa bıraktığım da hâlâ uyuyordu. Üzerini örttüm ve balkona adım attım, burası da genişti. İki tane sandalye ve ortalarında bir tane sehpa vardı, sehpa'nın üzerinde ise sigara paketiyle çakmak vardı, yine rahatsız olmuştum. Acaba daha hangi özelliklerimi biliyordu?

"İnan seni senden daha iyi tanıyorum salça." Diyen sesiyle irkilmemek için kendimi zorladım, yavaşça ona dönerek düz bir şekilde baktım.

"Haklı çıkmış olabilirsin ama senin korunmana ihtiyacım yok." İçimdeki ses kahkaha attı.

"Bunu göreceğiz," diyerek sandalyeye oturdu ve bana sigara uzattı, parmak uçlarımla sigarayı aldım ve onun yardımıyla yaktım. Dumanı bile isteye ona üflerken o hiç rahatsız olmamış gibi bana bakıyordu.