VAMPİR ÇIĞLIĞI

38. BÖLÜM (FİNAL)

Merhaba, final bölümüyle karşınızdaym!

Bir maceramız daha bitiyor... ama tabii ki son maceramız değil.

!!!! Uyarmam gerekiyor ki bölüm oldukça kısa, bunun için linçlemeyin sonuçta final bölümü ve hiçbir zaman güzel bir son yazamadığım için kısa oluyor. !!!!!

Stresli bir şekilde bacağımı sallarken saat gece 3 olmuştu bile, Zamir'den ya da oğlumdan hiçbir şekilde bir haber yoktu, ayrıca karnımdaki büyümeye bebeğin büyümeye başladığını hissedebiliyordum, ama heyecanımdan ona sevinemiyordum, bu yüzden de kendimi kötü bir anne gibi hissediyordum, hoş iyi bir anne olsaydım Batu'muz bu hâlde olmazdı...

İçin bu düşünceyle bir kez daha burkuldu, oğlumuzu bulucağımızı biliyordum ama ona olan vicdan azabımı nasıl dindireceğimi bilmiyordum, korkuyordum tekrar ahnı şeyleri yaşamaktan. Tam derin bir nefed almıştım ki keskin burnuma Zamir'in kokusu, yanında da Batu'nun kokusu geldi, kokuyu aldığım gibi mutlulukla ayağa kalktım ve kapıyı açtım, açar açmaz Zamir'i ve kucağında yatan Batu'yu gördüm, ilk başta öldüğünü düşünsemde nefes aldığını duymak beni o kadar mutlu etmişti ki...

2 ayın sonunda oğluma kavuşmamın mutluluğuyla onu kucağıma aldım ve doya doya öptüm, yüzünü, boynunu her yerini öpmüştüm. O da uyanmıştı.

"Anne," dedi kısık sesiyle, bu kelime...

"Bebeğim, annen yanında güzel oğlum, artık hiç ayrılmayacağız," dedim ağlarken, Zamir'de içeri girmiş kapıyı kapamıştı. Ona minnetle baktım.

"Zamir, teşekkür ederim..." diyerek kafamı göğsüne yasladım, brilikte salona girdik ve koltuklara oturduk, heyecandan mide bulantım artmıştı, bu yizden Batu'yu babasına bırsktım.

"Midem bulanıyor, sancılarım da başlıyor yavaş yavaş, Zamir... iyiki buldun oğlumuzu sana çok teşekkür ederim, seni çok seviyorum." Dedim, bana sıkıca sarıldı ve dudağımdan öptü.

"Daha fazla uyanık kalmanı istemiyorum, diğer bebeğimizi de düşünmeliyiz," dediğinde elim karnıma gitti, kafamı sallayarak ayağa kalktım ve odamıza çıktım, gitmeden evvelde Zamir'e dönüp, "Siz de gelin," demiştim, o da gülümsemişyi.

"Geliyoruz birazdan güzelim," dedi, ben de hızlıca odaya girdim ve kendimi yatağa bıraktım, içim de tarifi zor bir mutluluk vardı, Batu artık yanımdaydı ve hiçbir zaman onu bırakmayacak, gözüm gibi koruyacaktım, şu an oğlumuzu alan kişiler bile umurumda değildi, Zamir onlara dersini vermişti, buna emindim.

2 gün sonra; (takılanalar için Batu'yu evde bakıcıyla bıraktılar.)

Bir kez daha çığlık attığım da Zamir yanımda nefes nefese kalmıştı, benden daha çok korktuğu belliydi, önümdeki kadın yüzüme baktı.

"Ayperi hanım başını görüyorum, lütfen derin bir nefes alın ve sancınız geldiğinde ıkının," dediklerini bir kez daha yaptığımda sonunda büyük bir rahatlama yaşamıştım, bebeğimizin ağlama sesi kulaklarıma dolarken onu sarılı bir şekilde kucağıma bırakmışlardı bile, kollarımı zoraki kaldırdım ve ona sarıldım, mis kokusunu koklarken Zamir'de onun ayaklarını okşuyordu.

"Adı ne olacak?" Diye fısıldadım bir kez daha, Zamir'de aynı benim gibi fısıldadı. "Melek..."

SON

KISA BİR BÖLÜM OLDUĞUNUN FARKINDAYIM AMA ZATEN HİÇBİR ŞEKİLDE SONLARI GÜZEL YAZAMIYORUM, KUSURUMA BAKMAYIN VE BİR DAHAKİ KİTABIM İÇİN BEKLEMEDE KALIN!