VAMPİR ÇIĞLIĞI

32. BÖLÜM

Merhabalar!

Yeni bölümle ama kısacık bir bölümle karşınızdayım, hafta içi anca bu kadar oldu canlarım, iyi okumalar.

Karnımdaki inanılmaz ağrıyla çığlık attım, elimdeki kan torbasını bırakarak mutfaktaki sandalyeye kendimi bıraktım, kaçıncı gündeydik? Üç günü aşmıştı hamileliğim.

"Zamir!" Diye tüm gücümle çığlık attım, canım çok acıyordu, tüm kemiklerim kırılıyor gibiydi. Zamir'in yanıma geldiğini gördüğümde yine çığlık attım.

"Zamir doğuruyorum!" Diye bağırdım, adam olduğu yerde dondu, bildiğiniz kıpırdamıyordu.

"Zamir ne duruyorsun yardım etsene!" Dedim ama hareket etmiyordu, çığlık attığımda kendine gelerek beni kucağına aldı, şişen karnım sayesinde zorlanmıştı ama bunu umursamadan hazırladığımız çantayı omzuna astı ve birkaç saniye içinde hastaneye geldik, beni sedyeye bıraktı.

"Doğum başlamış, ameliyathaneye alalım hastayı!" Diye bağırdı tepemdeki bir kadın, sancılarım git gide artıyordu, Zamir de bir yandan elimi sıkı sıkı tutuyordu, ama ameliytaheneye geldiğimizde Zamir dışaroda kalmıştı, korkuyordum ve Zamir'i istiyordum.

"Kocamı getirin! Onsuz doğurmam!" Dedim, doktor gülmemek için dudaklarını birbirine bastırmıştı, bu beni daha çok kjzdırdı. "Ne gülüyorsun be?! Kocamı getirin!" Diye bağordım tekrar, bir kadın elindeki iğneyle damar yolu açtı ve başka bir şeyi seruma enjekte etti, gözlerim yavaş yavaş kapanırken hâlâ Zamir'i sayıklıyordum.

&

Gözlerimi açtığım da boğazımdaki kurulukla öksürdüm, öksürdüğümde ise karnım hafifçe sızladı, olanları hatırlarken etrafıma baktım, yanımda bir küvez vardı ve içindede benim minik bebeğim...

"Bebeğim," diye fısıldadığım da kapı açıldı ve kocam içeri girdi, ilk önce yanıma geldi ve her yerimi öpmeye başladı, yanağımı, boynumu, burnumu, gözümü, dudağımı.

"Zamir dursana ya," dedim kıkırdarken, nihayet durdu ve elimi sıkıca tuttu. Ellerimi inmiş karnıma koyup okşadım.

"İyi misin Ayperi'm? Yanında olamadığım için üzgünüm beni içeri almadılar!" Dedi öfkeyle, kafamı salladım. "Önemli değil, beni uyuttular zaten acımadı canım, bebeğimiz nasıl?" Zamir'in yüzü bebeğimize bakınca yumuşadı ve gülümsedi.

"Çok sağlıklı bir oğlumuz oldu Ayperi'm." Gözyaşlarım yanaklarımdan firar ederken Zamir'e sıkıca sarıldım.

"Yavaş ol dikişlerin patlayacak, ben doktor çağırayım," diyip gitti, birkaç dakika sonra da doktorla geri geldi. Ben de o süre zarfında ağlayarak bebeğime bakmıştım.

"İyi misiniz Ayperi hanım, ağrınız sızınız var mı?" Dedi içtenlikle, kafamı olumsuz manasında salladım.

"Hayır iyiyim, bebeğimi kucağıma alabilir miyim?" Dediğimde içeri bir kadın hemşire girerek bebeğimi kucağıma verdi, mavi kıyafetler giydirilmişti üzerine, Zamir hariç herkes dışarı çıktığın da Zamir'e döndüm.

"Adı ne olacak?" Dedim duygulu bir sesle. Zamir'in gözleri ışıldadı ve hevesle, "Ben Batu olmasını istiyordum aslında, olur mu?" Dedi, sesi titriyordu.