VAMPİR ÇIĞLIĞI

21. BÖLÜM

Merhaba!

Yeni bölümle karşınızdayım, oy ve yorumları unutmayalım.

İzlediğimiz film nihayet bittiğinde bakışlarım Zamir'e kaydı, uyuya kalmıştı ve başı omzumdaydı, birkaç dakika onu süzdüm. Sonrada onu dürttüm.

"Zamir uyan," ilk temasımda irkilerek uyandı ve bana uykulu gözleriyle baktı.

"Hadi yatağa geç." Ayaklandı ve paytak adımlarla yukarı çıktı, benim uykum olmadığı için tekrar koltuğa oturarak başka bir film daha açtım.

3 saat sonra;

Saat gecenin üçüydü ama ben hâla ayaktaydım ve çok sıkılmıştım, Zamir'de mışıl mışıl uyuyordu, onu arada bir kontrol ediyordum, yanına gittiğim bir zaman yaklaşık bir saat onu izlemiştim. Çok güzel bir yüzü vardı, uyurken bile çatık olan kaşlarını yine parmağımla düzeltmiş, sonra da odadan çıkıp aşağı inmiştim, şimdi de koltukta yayılıyordum pesmet gibi. Gerçekten çok sıkılmıştım, fakat sessizliği aniden kırılan kapı bozdu, çığlık atarak ayağa kalktığımda gelenin annem olduğunu görerek daha çok korktum, bakışları aynı bana saldırdığı gün gibiydi. Hızlıca yanıma yaklaştı ve beni öyle bir itti ki duvara uçtum, duvar içe göçmüştü. Sırtımın acısıyla bir kez daha çığlık attım, merdivenlerden ayak sesleri gelirken annemde bana geldi ve saçlarımdan tutarak ayağa kaldırdı.

"Bana neden söylemedin?! İlayda senden değerliydi aptal orospu! Kızımı aldın benden!" Annemin deidkleri kalbimi paramparça yaparkrn Zamir annemi üzerimden aldığı gibi koltuğa fırlattı ve tek hareketiyle sabitledi, annem hâlâ bana bağırmaya devam ediyordu.

"En değerli kızımdı o benim, aldın onu benden! Seni aptal kız, bunca yıl seni çok seviyormuş gibi büyütmek ne kadar zordu biliyor musun?! Kızdığın zaman bana olan aptal triplerini çekmek ne kadar zordu, ama İlayda bana ilaç gibi gelmişti! Onu senin odanda görmeye dayanamıyordum bile! Ama şimdi aldınız onu benden, orospu!" Boğazı yırtılırcasına bağırdı, hayatımın tamamen bir yalandan ibaret olduğunu zaten biliyordum ama bu kadarınıda kaldıramazdım, hüngür hüngür ağlarken Zamir anneme bana yaptığı uyku ilacından yapmıştı ve hemen yanıma gelip beni kucağına almıştı

Bacaklarımı beline sararken kafamıda boynuna sokarak hıçkırıklarla ağlamaya devam ettim, Zamir beni bir bebek gibi sallıyor, sırtımı okşuyordu. Burnumu gürültülü bir şekilde çektim biraz daha sakinleştiğim de. Kızarmış gözlerimle suratına baktığım da o da bana baktı.

"Zamir..." diyecek hiçbir şey yoktu aslında, her şey kabak gibi ortadaydı, Zamir konuşamadığımı anlamış olacak ki yanağımı öperek bizi üst kata çıkarttı ve yatağa yatırdı yorulmuş bedenimi, hemen kendisi de yattı.

Ona sıkıca sarıldığımda kokusunu da içime çekmiştim, çok kötü hissediyordum, annem dediğim kadın beni hiç sevmemiş miydi? Oysaki her şeyimle ilgilenen oydu, bana kendisi gibi güzel bir gülümseme sunarken gözlerinde hiçbir nefret kırıntısı bile görmemiştim, ama demek ki ben körmüşüm... annem benden hep nefret etmiş. Kalbim çok acıyordu, ama yanımda Zamir vardı, tek gerçek oydu zaten.

"Zamir beni hiçbir zaman bırakma tamam mı?" Dedim hıçkırıklarım dindiğinde, Zamir saçlarımın arasına bir öpücük kondurdu.

"Tabii ki bıramayacağım yavrum," diye mırıldandı ve saçlarımla oynamaya başladı, kaç gündür uyumadığım için bu yavaş hareketi uykumu getirdi ve gözlerimi kapataral kokusuyla uykuya daldım.

&

Uyanır uyanmaz Zamir'e doğru dönerek şu soruyu sormuştum, "Kardeşimi öldüren kim?" Zamir ise gözlerini kısarak şu ismi söyşemişti, "Ceylin Karaduman." Kaşlarımı çatmıştım.