VAMPİR ÇIĞLIĞI

35. BÖLÜM

Tekrardan herkese merhaba!

Nasılsınız? Okullardan dolayı ve tabii ki derslerden dolayı bölüm yazmaya pek fırsatım olmuyor ballarım, kusuruma bakmayın.

Eğer bölümü beğenirseniz oy ve yorum yapmayı unutmayın, iyi okumalar.

Tekrar uyuyup uyandığımda Batu'yla Zamir yanımda değillerdi, esneyerek ilk önce lavaboda işlerimi hâllettim ve dişlerimide fırçaladım, aşağı indiğimde Zamir koltukta uzanıyordu ve Batu'da ortadaki masanın kenarına çökmüş bir şeyler karalıyordu, gülümseyerek yanlarına gittim ve Zamir'in yanına oturdum, Batu'da hemen yanıma gelerek kucağıma oturmuştu.

"Anne bak ne yaptım," diyerek kağıdı gözümün önüne getirdi, bu resimde bizim evimiz ve üçümüz vardık, gülümsedim.

"Çok güzel çizmişsin bebeğim, babanada göster." Batu gülümseyerek babasına döndüğünde Zamir telefonuyla ilgileniyordu, Batu bakmasını söylsede dalmış gitmişti. Onun koluna dokunduğumda aniden bize döndü, Batu korkuyla sıçramıştı, bir şeye sinirlenmiş gibiydi, gözleri ateş saçıyordu.

"Ne?" Sert sesine karşılık kaşlarımı çsttım, ama gülümsemeye çalıştım.

"Batu resim çizmiş, seninde görmeni istedi." Kaşlarını çattı ve resme baktı.

"Çok güzel olmuş," diyerek geri telefona döndü, öyle bir sesle söylemişti ki Batu'nun gözleri dolmuştu, Batu'nun yanağını öptüm.

"Bebeğim sen odana çık birazdan ben de geleceğim kahvaltı yapacağız tamam mı?" Dedim, kafasını sallayıp üst kata çıktı, ben de sertçe Zamir'e baktım. Zaten bana bakıyordu.

"Çocuğu korkuttun, ayrıca üzüldü."

"Bir şey olmaz, abartma," dediği şey her ne kadar beni üzsede büyütmemek için sustum, üzülmüştüm zaten. Koltuktan kalkarak üst kata çıktım ve Batu'yla oynamaya başladım, yaklaşık bir saat boyunca onun arabalarıyla oynadım, fakat aklım hâlâ Zamir'deydi, neden öyle davranmıştı? Bir özür bile dilememişti üstelik. Bir saat içinde Batu'ya kahvaltısını da yaptırmıştım ama Zamir'in umuru değildik.

Derin bir nefes alarak ayağa kalktım, "Bebeğim ben biraz babana bakacağım, geldiğimde resim ödevine başlayacağız tamam mı?" Başını salladığında odadan çıkarak alt kata indim, Zamir yoktu. Umursamamaya çalışarak mutfağa girdim, ama şansıma Zamir buradaydı, kalçasını tezgaha dayamış, kollarını kavuşturmuştu. Beni beklediği belliydi. Yüzüme sert bir ifade geçirerek yanına gittim ve kan alarak geri çekildim, mutfaktan çıkmak için arkamı döndüğümde ise Zamir'in kalın sesi beni duraksattı.

"Sizi üzmek istememiştim, özür dilerim." Sesi soğuk çıksada pişmanlıkta sezmiştim. Yine de gardımı indirmedim.

"Tamam," diyerek mutfaktan çıktım, Zamir tamda beklediğim gibi aniden önümde belirdiğinde kaşlarımı çattım.

"Zamir çekilsene! Batu'nun ödevlerine yardım edeceğim," dedim sert bir tonda, Zamir koca ellerini yanağıma koydu ve sıktı, dudaklarım öne büzüldüğünde ise öptü.

"Özür dilerim Ayperi'm, sinirli anıma denk geldiniz, Batu'nun da gönlünü alacağım söz." Dedi, dayanamayarak gülümsedim, dudağını kısaca öptükten sonra elinden tuttum. Neye sinirlendiğini sormayacaktım çünkü daha fazla tadım kaçsın istemiyordum, elbet öğrenirdim.

"Tamam, tamam affettim, hadi yukarı çıkalım." İkimizde yukarıya çıktığımızda Batu hâlâ oyuncak arabalarıyla oynuyordu, bizi gördüğünde yüzü asıldı, üzülmüştü yavrum. Zamir yanına giderek bağdaş kurdu.