VAMPİR ÇIĞLIĞI

24. BÖLÜM

Merhaba!

Nasılsınız?

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

Ayrıca diğer kitaplarıma da göz atmayı ihmal etmeyinnnn

Birkaç dakikalık sessizliğin ardından kendimden emin bir şekilde ona baktım.

"Bu mümkün değil, kesinlikle hayır." Diye hırladım suratına, Ceylin'in kendinden emin sırıtışı sarsılsa da hâlâ gülüyordu.

"Emin misin? Kardeşini benden başka kimse geri getiremez, ona sarılmak... kokusunu içine çekmek istemiyor musun?" Sesi öyle ikna edici tonda çıkıyordu ki, ama Zamir'i düşünerek kendime geldim.

"Hayır, kafanı burada koparacağım Ceylin Karaduman!" Diyerek elimi saçlarına doladım, nihayet gözlerinde bir korku yer aldı.

"Ama kardeş-" kafasını tüm gücümle çektiğim de kellesi elimde kaldı ve yatağa kanlar damlamaya başladı, acıktığımı hissederken kendime engel olamayarak kana doğru eğildim, ama arkamdan aniden tutan kollarla afalladım, bu Zamir'di ve elindeki kan torbasını ağzıma sokuşturdu, onu iştahla içtim.

"İşte benim salçam," gururlu sesiyle ona gülümsedim, dişlerimden bile kan aktığını hissederken onları dilimle temizledim ve mideme yolladım, Zamir'in yanına giderek sıkıca sarıldım.

"Bir an onun teklifini kabuk edeceğini sandım," kaşlarımı çatarak karnına vurduğum da inledi.

"Saçma salak şeyler düşünme, kardeşim öldü ve onu kimse geri getiremez, bunu bildiğim için ve seni sevdiğim için reddettim, ama ucunda sen olmasan kabul etmiştim." Diyerek bir kere daha sarıldım ona sıkıca, o da beni kollarıyla sarmaladı.

"Seni seviyorum," duraksadım ve ondan ayrıldım, büyük bir mutlulukla dudaklarına yapıştığım da aklıma Ceylin'in ölü bedeni geldi, Zamir'den ayrılarak yatağa baktım ama orada bir şey yoktu, kaşlarımı çatarak Zamir'e baktım.

"Ceset?"

"Aa o mu? Hâllettim gitti." Umursamazca omuz silkmişti, ben de ona gülümsedim.

&

Karnımdaki şiddetli ağrıyla nefesimin kesildiğini hissettim ve elimdeki telefonu yavaşça yatağa bıraktım, bu ağrıyı kesinlikle biliyordum. Kasıklarımdaki ağrı şiddetlenmeden önce yataktan kalktım ve kambur bir şekilde tuvalete girerek ped taktım, henüz kanamam yoktu ama birkaç saat içinde o da olacaktı.

"Ayperi iyi misin?" Zamir'in sesiyle kapıya yürüdüm ama ağrı daha da şiddetlenmiş, beni duraksatmıştı.

"İnlemelerini duydum, ne oluyor salça?" Sesi endişeli çıkıyordu, dudaklarımı araladım. "Zamir... benim karnım çok ağrıyor," gerçekleri söyleyecektim tabii ki bunda utanılacak ne vardı?

"Tamam kapının arkasından çekil," dediğini yerde sürünerek yaptım, felaket bir kramp vardı kasıklarımda, saniyeler içinde kapı kırılınca Zamir hemen beni kucağına aldı ve yatağa yatırdı, elini alnıma bastırdu.

"Ateşin de yok, neyin var Ayperi?" Derin bir nefes aldım.

"Ben regl oldum ve canım çok acıyor," dedim bir kez daha inlerken, Zamir ne yapacağını şaşırmış bir şekilde bana baka kaldığın da ona kaşlarımı çattım.