Merhaba, nasılsınız?
Perşembe atacaktım aslında ama bir anda ilham geldi ve yazdım🫠
Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar.
Vote ve yorumları eksik etmeyin.
Duygusal sarılmamız Zamir'in öksürüğüyle bozuldu, Caner'le birbirimizden yavaşça ayrıldık ve ona baktık, kaşlarını çatmış ve kollarını göğsünde birleştirmişti, üzeri hâlâ çıplaktı ama altına eşofmanını giymişti.
"Bir sorun mu var Ayperi? Üzgün gibisin," hissetmişti işte, sahteden bir gülümsemeyle ona baktım ve sertçe yutkundum, demin konuştuklarımı duymamıştı Allah'tan.
"Hayır ben iyiyim, bir sorun yok." İnanması için hemen yanına gittim ve yanağını öptüm, hâlâ çatık kaşları düzelmemiş, bana bakıyordu. Bu beni daha çok gerdi.
"Neden öyle bakıyorsun? Bir şey yok!" Dedim, iyiki sesim gerketiği gibi neşeli çıkmıştı, Zamir Caner'e kısa bir bakış attığın da Caner bir şey söylemeden omuz silkti ve evden çıktı, Zamir bana döndü.
"Anlat," huzursuz bir nefes verdim, inansana artık be adam!
"Neyi kocacığım?" Dedim cilveli bir sesle, ama o çok ciddiydi.
"Bir şey saklıyorsun!" Sert sesi ile daha çok gerildim, "Hayır, ne saklıyor olabilirim Zamir?" Dedim ben de sesimi sert çıkartarak, gözlerini kıstı.
"Eğer bir şey söylemek istersen bunu şimdi yap," gerçekten biraz daha zorlarsa ona her şeyi anlatabilirdim.
"Neden bana inanmıyorsun?" Sesim çok masum çıkmıştı, Zamir'in kaşları gevşedi.
"İnanıyorum ama şu an hiç inandırıcı gelmiyorsun," yutkundum.
"Pekala, sadece annemi düşünüyordum, kardeşimi ve tabii ki Beyza'yı da düşünüyordum, üzgün olmam için yeterli sebepler bunlar." Dedim aklıma gelen en dahice fikri öne sunarak, Zamir derin bir nefes alarak bana sarıldığın da ona pişmanlıkla karşılık verdim, saçlarımı öptü.
"Üzgünüm, seni zorlamamalıydım." Ona bir şey diyemeden Beyza aşağıya indi, çok dinç ve mutlu görünüyordu.
Bizi gördüğünde kocaman sırıttı, "Nasılsınız?" Dedi büyük bir heyecanla.
"İyiyiz de sen hayırdır?" Dedi Caner, ne ara gelmişti?
"Lordum sayesinde bir bebeğimiz daha olacak!" Dedi ve sonrasında yüzünü bir pişmanlık kapladı.
"Lordum ben size dediklerim için çok öz-" Zamir elini havaya kaldırdı, "Önemi yok Beyza," dedi ve hafifçe dudak kıvırdı, Beyza'da ona kocaman güldü ve yanımızdan geçerek mutfağa girdi, tahminimce kan içiyordu.
Ben de Caner'le Zamir'i orada bırakarak mutfağa girdim, Beyza beni gördüğüm de elindeki kan torbasını uzattı, onu redettim ve kendime yenilerini aldım. Ona yetmeyeceği belliydi zaten, dolaptan iki tane daha aldı ama benimle birlikte yavaş yavaş içmeye başladı, sandalyeye oturduk.
"Çok mutluyum Ayperi, umarım bu sefer doğurabilirim," dedi gözlerini yere dikerek, kan torbalarını hızlıca içtikten sonra cebimden sigara çıkartıp yaktım.
"Tabii ki doğuracaksın, sen gerçekten mükemmel bir anne olacaksın kuzum." Dedim elini sol elimle tutarken, sigaramdan bir nefes çektim.
"Umarım, canım gerçekten çok yanıyor ama, yarın ya da öbürsü gün sancılarım yeniden başlayacak." Dedi, sesinde bariz bir korku vardı, o korkuyu yok edemezdim yapacak bir şeyim yoktu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VAMPİR ÇIĞLIĞI
VampireBU KURGUDA BOLCA VAMPİR BULUNMAKTADIR!! Bilincim yavaş yavaş açılırken beraberindr korkunç bir baş ağrısıda getirmişti. Göz kapaklarımı zorlukla kaldırarak etrafa baktım, hava henüz aydınlanmamıştı. Göz ucuyla saate baktığım da beşe gelmek izere old...
