VAMPİR ÇIĞLIĞI

30. BÖLÜM

Merhaba, nasılsınız?

Uzun bir aradan sonra tekrar sizlerleyim, iyi okumalar.

Bölüm sonundaki nota bakarsanız iyi olur♡

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız.

Yaptığımız konuşmadan sonra moralim bozuk bir şekilde gezmiştim, akşam olup hava karardığında ise hâla pek mutlu sayılmazdım, içimdeki şüpheli sesten kurtulamıyordum bir türlü. Zamir hâlimi fark etmiş ve beni eğlendirmeye çalışmıştı, ama benim düşüncelerim daha ağır basmıştı ve eğlenememiştim, şu anda ise yan yana oturmuş sözde film izliyorduk, ikimizin de kafası ayrı yerlerdeydi, belli oluyordu düşüncelere daldığımız. Derin bir nefes aşarak elimdeki patlamış mısırı bıraktım ve ayağa kalktım.

"Zamir, yürüyüşe mi çıksak?" Sesim istemsizce soğuk çıkınca yumuşatmak adına gülümsedim.

"Neden? Film izliyorduk," dedi kaşlarını kaldırarak, "Evet ama sıkıldım ve seninle gezmek istiyorum." Kaşlarımı çatmıştım, Zamir derin bir mefes alarak ayağa kalktı.

"Pekala gidelim o zaman," diyerek yürüdü, ama çıkmak istemediği o kadar belliydi ki, zorlamamaya karar verdim.

"Neyse çıkmayalım," diyerek merdivenleri tırmanmaya başladım, şu sıralar duygularım karmakarışıktı, ne olduğunu anlayamadan Zamir beni kolumdan tutup kendisine çevirdi, kaşlarımı derince çatarak ona baktım.

"Ne oluyor sana Ayperi?" Sesi artık kızgın çıkıyordu, derin bir nefes çektim içime. Evet Ayperi ne oluyor sana böyle?

"Ben özür dilerim," diyebildim sadece ve odaya girmek için kolumu çektim, ama bırakmamakta ısrarcı gibiydi. Burnumu sertçe çektim ve bir anda ona sarıldım.

"Neyin var güzelim?"

"Sadece Zeynep'i düşünüyorum, ona geri döneceksin di-" beni kendinden uzaklaştırınca sözüm yarıda kesildi, gözlerime oldukça öfkeli bakıyordu, ama ne yapayım? İçimdeki şüphe bitmek bilmiyordu.

"Kes şu salak düşüncelerini, seni asla bırakmayacağım dedim bitti!" Sesi gür ve öfkeliydi, gözlerimi kaçırdım.

"Tamam..."

"Hadi gel dışarı çıkıp hava alalım biraz," dediğinde kafamla onayladım ve birlikte dışarı çıktık.

&

Dışarıda Zamir'le yaklaşık iki saattir geziyorduk, dolaşmadığımız yer kalmamıştı, dışarıda olan birkaç kişiyle durup sohbet etmişliğim bile vardı, Zamir'se bu durumdan baya sıkılmış gibiydi, ben de yorulmuştum.

"Zamir hadi eve gidelim," dediğim an karnıma yumruk yemişim gibi iki büklüm olmam bir oldu, dudaklarımdan bir çığlık firar etmişti, Zamir'de hemen benimle eğildi.

"Ayperi ne oldu?" Sesi çok endişeliydi, karnım çok ağrıyordu, ne olmuştu birden?

"Bilmiyorum yumruk atılmış gi-" duraksadım, olabilir miydi? Zamir'de gözlerime şüpheyle bakıyordu.

"Hayır hayır hayır, ben hamile olamam!" Diye bağırdım bir anda, Zamir gözlerini sıkıca kapattı ve nefes aldı.

"Tamam, en iyisi yarın bir hastaneye gidelim tamam mı?" Korktuğumu hissettim, bebeği doğurmak şöyle dursun Zamir'in gördüğü rüyadaydı aklım, ne olacaktı?