VAMPİR ÇIĞLIĞI

10. BÖLÜM

Bu hayattaki tek amacım İlayda'ya iyi bakabilmekti, ama ben onuda becerememiştim. Annem zaten bir daha benim yüzüme bakmayacaktı.

İlayda kan revan içinde masanın izerinde yatıyordu, temizlikçide yerdeydi.

"Siktir!" Diye küfreden Zamir'e bakamadım, gözlerim kapanıyordu. Bayılacaktım galiba. Zamir'in kokusunu yanımda hissettiğim de zoraki ona baktım. Gözlerindeki öfkeyi görerek rahafladım, en azından kardeşimin intikamını alacaktı. Keşke bunu bende yapabilseydim...

"Sakin ol Ayperi," dedi işe yaramayacağını bile bile.

"Öldü mü?" Diye fısıldadım Zamir'e bakarken, Zamir ceva vermedi ama ben cevabımı aldım. Annemin bana emanet ettiği kardeşimi koruyamamıştım.

"Hiçbir şey beceremiyorum..." diye fısıldadığımda Zamir beni kucağına aldı ve koltuğa yatırdı.

"Hayır sen çok güçlüsün tamam mı? Bunu yapanların intikamını sen alacaksın." Diye fısıldadı kulağıma doğru, gözlerimi yumdum.

"Ayperi aç gözlerini," dedi ama hiç hâlim kalmamıştı.

&

Uyandığımda boğazım kupkuruydu, yataktan bir hışımla kalktım ama başım döndüğü için geri oturdum.

"Ani hareketler yapma," dedi hemen solumda yatağın izerinde otururken onu fark edememiştim.

"İlayda..." diye mırıldandım, Zamir bakışlarını başka yöne çevirdi.

"Onu gömmek için uyanmanı bekledim, hazır olunca birlikte gid-" demesine kalmadan dudakkarımı açtım. "Hazırım, gidebiliriz." Dedim ve bu sefer yavaşça kalktım, onun kıyafetleri hâlâ üzerimdeydi ama bunu umursamadan İlayda'nın koltuktaki bedenini kucağıma aldım ve alnına öpücük kondurdum, yüzü çok beyazdı...

"İntikamını alacağım bebeğim."Dedim ve Zamir'e döndüm, artık ağlamıyordum, ama bunun bir şok etkisi olduğunu biliyordum. Gece içim dışıma çıkana kadar ağlayacağım kesindi. Zamir'le dışarı çıktıj ve ormanlık alana geldik, Zamir hemen toprağı kazdığında İlayda'nın narin bedenini yavaşça toprağa bıraktım. Umarım ona benden daha iyi bakarsın.

Zamir onu toprakla boğana kadar izledim, işi bittiğinde bana döndü tepkimi ölçmek için.

"Gidelim." Dedim sadece, duygularım donmuş gibiydi, neden ağlayamıyordum?

Birlikte eve geldiğimizde kendimi sakince koltuğa bıraktım, gerçekten iğrenç hissediyordum.

"Annene haber vereceğim," dedi ve arkasını döndü, ama ben ani bir manevrayla koluna yapışınca durmak zorunda kaldı.

"Hayır... ben haber vereceğim, benden duysun." Dedim zor çıkan ama düz sesimle, Zamir kolunu ellerim arasından yavaşça çektiğinde tırnak izlerini fark ettim, Zamir beni gözleriyle incelemeye başladı. Sanki içimi görüyor gibiydi.

Sonunda gözlerini benden ayırdı ve mutfağa girdi, peşinden gidecek cesaretim yoktu, orada berbat bir anım olmuştu. Gözlerim doldu, demek ki kendime gelebilmiştim sonunda. Yukarı çıktım ve odama girdim, yalnız kalmak istiyordum. Aklıma İlayda geliyordu her bir hareketimde, onu çok özlemiştim şimdiden. Sessiz sessiz ağlamaya başladım, Zamir'in duymasını çstemediğim için elimle ağzımı kapıyor, hıçkırmamak için boğazım ağrıyana dek kendimi tutuyordum.