Córka Koniuszego

37.

Monachium

Pierwsze chłody dały już o sobie znać. Jagna wyrobiła sobie pewnego rodzaju rutynę, która całkowicie różniła się od tej z Krakowa. W żadnej części dnia nie uwzględniła nawet wyjścia do stajni. Dodatkowo Maria jeszcze parę razy przyprowadziła matrony do domu, by Jagna mogła się obyć z przebywaniem w towarzystwie. Nienawidziła tych dni. Również przez ten krótki okres nie zdarzyło się, by Wilhelm wrócił wcześniej do domu. Czekała na niego, ale po wizytacjach padała z nóg, co rycerz musiał rozumieć, bo następnego dnia rano nawet się nie budziła - tak cicho starał się zachować. Albo ona miała taki twardy sen, jeno stawiała Wilhelma w świetle męża idealnego, by zakryć wszelkie dotychczasowe wady ich małżeństwa.

Wyślizgnęła się z drzwi domu na zewnątrz, gdzie po ulicach panoszyła się jeszcze poranna mgła. Nasunęła kaptur na głowę i ruszyła w kierunku pobliskiej stajni, gdzie mieszkała Karusia. Znajdowała się dwie ulice dalej, toteż szybko się tam pojawiło. Jej wejście dostrzegło kilka koni, jeden nawet nieśmiało zarżał na jej widok.

- Witaj, kochany - pogłaskała jednego kasztanka po chrapach.

Coraz więcej zwierząt wystawiało łby ponad drzwiami boksów, w tym Karusia. To do niej podeszła Jagna.

- Witaj, kochana - pogładziła ją po nosie - Jak się miewasz? Trochę nudno, prawda? - przesunęła dłoń na ganasze - Zaraz jakoś temu zaradzimy.

Zdjęła pelerynę, ukazując swój jeździecki strój. Przy boksie, na przymocowanym do ścianki stojaku wisiał cały osprzęt. Schyliła się do skrzynki ze szczotkami, wyjęła jedną i weszła do klaczy, by móc ją wyczyścić. Karusia od razu się ożywiła, doskonale pamiętając, co oznacza czyszczenie. Zaczęła grzebać kopytem w słomie.

- Cierpliwości - Jagna dziubnęła ją palcem w łopatkę, by przestała.

Klacz machnęła głową, przestępując z nogi na nogę. Rudowłosa wywróciła oczami i zajęła się oporządzaniem. Sierść była praktycznie czysta, wystarczyło ją jeno oczyścić z kurzu i pyłu. Zajęła się kopytami, potem sprawnie nałożyła siodło i ogłowie. Karusia była coraz bardziej niecierpliwa, ale Jagna musiała zachować zimną krew. Wypuszczanie się w nieznane gęstwiny z narwanym koniem nie było najlepszym pomysłem, ale nie miała gdzie spuścić z niej nadmiaru energii. Musiała zaufać swoim umiejętnościom.

Wyprowadziła ją z boksu na korytarz. Reszta koni od razu zainteresowała się tym zajściem, kilka nawet zarżało, gdy Karusia szła w stronę wyjścia. Machnęła agresywnie głową na jedną klacz, prawie wyrywając się Jagnie. Ta szarpnęła za wodze, doprowadzając klacz do porządku. Wyprowadziła ją na zewnątrz i zatrzymała.

- Tylko mnie nie zabij - poprosiła szeptem.

Zebrała wodze, chwytając się przedniego łęku, wsunęła stopę w strzemię, prawą złapała za tylny łęk, odbiła się od ziemi i wskoczyła na siodło. Karusia od razu ruszyła do przodu, ale została przyszarpnięta.

- Pozwoliłam ci?

Rudowłosa poprawiła się w siodle, sprawdziła popręg, złapała wodze w obie dłonie i odetchnęła. Dopiero wtedy pozwoliła klaczy na stęp. Krok miała żwawy, mięśnie wyraźnie napięte, była pobudzona i czekała na najdrobniejszy sygnał. Strzygła uszami, rozglądając się po pustym mieście. Stukot kopyt roznosił się echem po brukowanych uliczkach. Jagna czuła jak Karusia wręcz podskakuje, byleby już wystrzelić do przodu. Z jednej strony chciała wyjechać poza mury miasta, ale z drugiej bała się, że sobie nie poradzi.

- Uspokój myśli - mawiał jej ojciec - Mimo wszystko koń nie jest głupi. Skup się na tym, co chcesz zrobić. Wyrzuć wszystkie czarne myśli. Liczy się tylko to, co chcesz zrobić. Koń to zrozumie. To mądre zwierzę.