His Obsession (Series #2)

PROLOGUE

Please....let me go!" Pagsusumamo ko sa lalaking nasa harapan ko. Wala akong makita. Naka piring ang mga mata ko at nakagapos ang mga kamay ko sa likuran ko.

"All you wanna do, is to like me. Isn't that hard Charlotte?"

Umiling ako. Hinding-hindi ko siya magugustuhan. I would never replaced Lucas in my heart.

"Pakawalan mo'ko..." Nanghihina na ako. Kanina pa ako sa ganitong posisyon. Gusto kong maka-alis sa impyernong ito. I want to run away from him.

"Umaasa ka parin bang magugustuhan niya?"

Napadaing ako nang hilahin niya ang buhok ko. Masakit iyon. Muling tumulo ang mga luha ko. Hindi ko na kaya.

"Mahal ako ni Lucas..." Mangiyak-ngiyak kong sagot sa kanya. Kahit alam ko sa sarili kong hindi ako mahal ni Lucas, nasabi ko parin iyon sa harapan niya. Ganoon ako ka pursigido na ipamukha sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. Kasi hanggang ngayon umaasa parin akong mamahalin ako ng taong mahal ko.

"Lucas will never loved you, lalo pa't bumalik na si Vivien!"

"Papatayin ko siya. Kung bakit pa kasi siya bumalik. Ako na sana ang mahal ngayon ni Lucas." Garalgal ang boses ko. Hindi ko iyon mapigilan.

"Kahit patay o buhay si Vivien. Hinding-hindi siya ipagpapalit sayo ni Lucas!"

Umiling ako. Wala siyang alam. Muntik ko na ngang maagaw si Lucas eh. Kung hindi siya bumalik, ako na sana ang minahal ni Lucas.

"Hinding-hindi ko rin ipagpapalit sayo ang pagmamahal ko kay Lucas."
Naramdaman ko ang pag gaan ng kamay niya mula sa buhok ko. Binitawan niya ako. Tinanggal niya ang piring ko sa mata at kinalas niya ako sa pagkaka-gapos. Siguro ay nata-uhan na siya sa mga sinabi ko.

Nagulat ako nang itulak niya ako pahiga. Napa-atras ako patungong head board ng kama upang makalayo sa kanya.

Natatakot ako sa ekspresyon ng mukha niya ngayon. Matalim ang mga mata niyang nakatitig sakin. Napatakip nalang ako sa bibig ko at napa-hikbing muli nang makitang hinuhubad niya ang kanyang polo. Gagawin niya na naman uli sakin yun.

"Ayoko na...Zeo. Maawa ka..." I pleaded. Walang tigil sa pagtulo ang mga luha ko.

"You made me do this!" Aniya bago hinila ang mga binti ko para makapantay siya. He's now in the top of me. Sinubukan ko siyang ilayo pero hinawakan niya lang ang magkabila kong kamay at ipinantay iyon sa noo ko.

"Binalaan na kita Charlotte, huwag mo akong ginagalit!"

Napapikit ako nang halikan niya ako ng marahas. Tanging hikbi ko lang ang maririnig sa kwartong ito. Hindi ko magawang manlaban sa kanya dahil pagod na ako. Araw-araw nalang ganito ang sitwasyon ko kasama siya.

Bumaba ang halik niya hanggang dumapo iyon sa leeg ko.

"Pagod na ako..." Tanging nasabi ko.

Ilang weeks niya na akong kinukulong rito. Paulit-ulit na pinagsasamantalahan. Wala akong magawa. Naisin ko mang tumakas rito, mabibigo rin ako. I have tried many ways to set myself free, pero paulit-ulit niya lang din akong nahuhuli. Ang tanging nagawa ko lang ay ang umiyak ng umiyak.

"How long?" I asked him. Agad kong hinila ang puting kumot at itinabon iyon sa hubad kong katawan.

"Ano?" Hindi niya maintindihan ang tinanong ko kaya binalingan niya ako ng tingin.

"Hanggang kailan mo'ko ikukulong rito?"

Umismid siya bago pinulot sa sahig ang boxer shorts niya at isinout iyon.

"Hanggang gusto ko." Sinulyapan niya ako.

"As if papakawalan kita." Dagdag niya. Kumuha siya ng damit sa cabinet at nagbihis. Matalim ko siyang tinitigan. Ang akala niya siguro magugustuhan ko siya.

"Hindi rin naman kita mahal. Ano pang silbi?"

"Mamahalin mo'ko, kuha mo?"

"Don't force me to love you! Kung ganito rin naman ang ginagawa mo sakin!" I shouted at him.

"I'm just doing this, dahil ayaw mong makisama!"

"No! Your doing this para sa sarili mo lang kapakanan!"

Narinig ko ang malalim niyang paghinga. Alam kong galit na galit na siya ngayon sakin. He's mad dahil natamaan siya sa mga sinabi ko. He comb his hair with his right hands bago namewang. Nilayo niya ang tingin niya sakin.

"Pwede ba, huwag ka munang dumagdag sa mga problema ko!" Sambit niya sakin na ikina-iling ko lang.

Parehas lang kaming may problema. Kung hindi niya sana ako kinidnap, hindi sana siya mamomroblema ngayon.

"Kapag nakalaya ako rito, sisiguraduhin kong sa kulungan ang bagsak mo!"

Narinig ko ang pagtawa niya.

"Ni wala ka ngang perang pampa-gamot dyan sa kapatid mo. Papakasuhan mo pa ako? You don't even have connections!"

Kumunot ang noo ko. Hindi ko alam kung saan niya nalaman na may kapatid akong may sakit. Maybe, narinig niya ang pinag-awayan namin ni Lucas noong nakaraan.

"H-how did you know?"

"As I said earlier, may koneksyon ako kahit saan." Aniya.

Nagulat ako nang nang lapitan niya ako. Ipinantay niya ang mukha niya sakin. He stared at me.

"Wala namang may pake sayo kahit mawala ka. Even Lucas, he didn't find you. Yet, mahal mo parin siya?"

Hindi ako makasagot. Hindi nga ba ako hinanap ni Lucas? Wala ba talaga siyang paki-alam sa akin? Iniwas ko ang tingin ko sa kanya.

"Pakawalan mo na kasi ako..." Hindi ko mapigilang humikbi. Kailangan ako ngayon ng kapatid ko. Masama ang kalagayan niya at alam kong hinahanap niya na ako.

"I will never, ever let you go Charlotte! Pinned that in your mind!" Giit niya bago ako iwanan.

Muli, ay nagsipatakan ang mga luha ko. I never wanted this.

Paano ko ba siya matatakasan? Gusto ko ng lumayo sa kanya. Hinding-hindi ako mabubuhay kapag nandyan siya. He's j*rk! Kapag nakatakas ako dito, hinding-hindi mo na ako makikita Zacheo. I will promised that! Hindi mo makikita sakin ang pagmamahal na hinahanap mo. I will never love you, just like what you've expected. Kahit mamatay pa ako. Nakuha mo man ang katawan ko pero hindi ang puso ko. Manigas ka!