His Obsession (Series #2)

Chapter 25

It doesn't matter to me before whether he'll know about the twins or not. As long as, I won't see rejection in his eyes. Or should I say, I'll accept his rejection but not his anger towards his children. For me, it is very cruel and hurting.

"Bayad po."

Nang makapagbayad sa taxi driver ay maingat akong lumabas. My footsteps were heavy when I pushed myself to the gate. Huminto ako roon at nagpakawala ng malalim na buntong hininga.

Pull yourself Charlotte. It is not for your love to him. It is for your son.

Yumuko ako upang sulyapan ang maliit na papel na kanina ko pa hawak. It was his address. Hiningi ko 'to kanina kay Ariana nang magpunta sila sa hospital. Tinawagan ko kasi sila at sinabi ang naging kondisyon ni Zhane.

My mind suddenly stucked. Hindi ko talaga sila tinawagan upang ipaalam ang nangyari sa anak. I asked them for a favor, na bantayan ang dalawang bata habang wala ako. Hindi ko rin naman pwedeng pauwiin sa Craig at Uriel dahil ang laking abala na ang binigay ko sa kanila.

They went through a lot just to visit me there. At ang pang-aabala muli sa kanila ay pasanin na naman upang e-cancel nila ang mga dapat nilang gagawin.

Sumilip ako sa loob ng bahay. It was located in a villa. Ang akala ko nga ay doon siya nakatira sa subdivision kung saan nakatira ang ina niya at si Rico, but I was wrong. Ang sabi ni Becca, dumadalaw lang siya roon upang bisitahin ang kapatid ko.

He actually left Rico with her mom there because it was tita Marielle's request. Mas maaalagaan niya raw ang binata sa puder niya. Though, hindi naman umangal si Zacheo dahil nakita naman na raw nito ang pagpayag sa itsura ni Rico. At wala na raw siyang magagawa ron'.

I pressed the door bell twice. And it took longer before I could hear footsteps towards me.

Dinaga ang dibdib ko nang buksan niya ang gate ng bahay. Lumatay ang gulat sa itsura niya ngunit nag-iba naman iyon nang makita ang takot sa mga mata ko.

"Ano'ng kailangan mo?" Ang malamig niyang boses ang bumungad sa'kin.

Magulo ang buhok niya. Naka-pajama narin siya—matutulog na yata siya nang bulabugin ko ang pahinga niya.

I stood straight. Malamlam ang mga mata kong tumitig sa kanya. Are we on the staring contest? Well, we looked like one. Hindi rin kasi siya nagpatinag at tinitigan rin ako.

Umawang ang labi ko nang dumapo ang tingin ko sa mga labi niyang mamula-mula. His lips were slightly open, as if amused by the sight he was seeing.

Agad akong nag-iwas ng tingin at kinurot ang sarili. Why am I acting like this? As if I was carried away by his appearance.

Ang ipinunta ko rito ay ang tungkol sa anak namin—hindi landiin siya.

"I need your help!"

His forehead knotted. "What help?"

I composed myself. Naghahanda sa sasabihin ko sa kanya. You can do it Charlotte! Don't hold back at sabihin mo na agad ang pakay mo.

"Zeal and Zhane..." I trailed off. Bumuntong hininga saglit. "They're your sons." I directly spoke.

He scoffed making me stare at him. Bakit hindi yata siya nagulat? Was he expecting me to say those? O baka alam na naman talaga niya at nagpapatay malisya lang siya.

"You'll think maniniwala ako?"

"Of course!"

"For what reason?" He asked, testing me.

Pumikit ako saglit. I was trembling in frustration. He's calm, at wala man lang akong makitang takot sa reaksyon niya.

"Because we slept together?"