Obiecasz?

rozdział 19

Anastasia szła ostrożnie przed siebie, dłonią trzymając tą Bucky'ego. Nie odzywała się, właściwie to nikt się nie odzywał. Cała czwórka szła przed siebie, tuż za Zemo, który prowadził ich w jakieś miejsce.

- Jak się czujesz? - zagadnął cicho Barnes, zerkając na idącą obok kobietę. Wydawała mu się wtedy taka drobna i taka krucha...

- Nie pytaj o to, proszę. - mruknęła Anastasia, nie chcąc zagłębiać się w swój stan. Czuła się o wiele lepiej, ale wciąż była wyjątkowo słaba i to, że w ogóle tam z nimi szła, to był cud, bo Bucky nie chciał jej ze sobą brać.

- W razie gdyby coś się działo, to mów. Pomożemy ci.

Nie odezwała, po prostu przed siebie idąc.

I po kilku minutach doszli w docelowe miejsce. Już z daleka było słychać śmiechy dzieci i rozmowy ludzi.

- Żal patrzeć, jak to wygląda. - skomentował Zemo, rozglądając się wokoło z pewnego rodzaju melancholią. - W dzieciństwie bywałem tu na wystawnych balach i bankietach... Rzecz jasna, wtedy nie miałem pojęcia o polityce, ale pamiętam, jak tu było pięknie.

Stanęli, a ciekawskie spojrzenia tubylców spoczęły na nich.

- Pójdę się rozejrzeć na górze. - powiedział Sam, odwracając się przodem do swoich towarzyszy. - Wy popytajcie na dziedzińcu. Miejcie go na oku.

- Ja się nie mieszam. - powiedział od razu Zemo, unosząc dłonie do góry, kiedy tylko Sam od nich odszedł. Nie zamierzał się mieszać, ale zamierzał zrobić coś w tamtej sytuacji i miał już pewien plan..

Bucky zmierzył go wzrokiem, po czym odwrócił się do Anastasii przodem.

- Ja pójdę, a ty tu z nim zostań, musisz się oszczędzać.

Pocałował ją w głowę i po chwili ruszył, zostawiając ją samą z mężczyzną. Ana spojrzała na Zemo, kierując się w jego stronę. Skoro jasno postawili warunki - zarówno Sam, jak i Bucky - to postanowiła choć raz zrobić za niańkę i przypilnować Helmuta.

- Mam cię na oku, Zemo. - mruknęła, mierząc go wzrokiem. Mężczyzna zlustrował ją wzrokiem, zatrzymując się na jej bladej twarzy.

- Ciebie też warto teraz przypilnować, moja droga. Ledwo stoisz. - oznajmił, ale ona odwróciła jedynie wzrok, doskonale zdając sobie sprawę, że miał rację. Temu nie mogła zaprzeczyć, bo naprawdę ledwo się trzymała.

- Co ty nie powiesz, Sherlocku?

~*~

- Co ty odwalasz? - spytała Anastasia, słysząc, jak Zemo zaczął nagle śpiewać, wabiąc tym niewinne dzieci. Mężczyzna wziął jeden z taboretów i usiadł na nim, trzymając w dłoni torbę z cukierkami. Wokół niego zebrał się tłum dzieci.

- Rachatłukum. - powiadomił, nie zwracając nawet uwagi na kobietę za sobą. Mówił do ów dzieciaków, które do niego podeszły. - Mój synek za nim przepadał. - dodał, widząc, że jakaś dziewczynka do niego podchodzi i bierze jednego z cukierków. Trzymała się jednak z daleka, bojąc się, że mógł ją zaatakować. - Umarła moja przyjaciółka, Donnya. Znałaś ją?

Wtedy Anastasia zrozumiała, w co tak naprawdę grał Zemo. On chciał dowiedzieć się czegoś o kobiecie, której szukali i wykorzystał do tego dzieci. W duchu stwierdziła, że to był dość ciekawy sposób na dowiedzenie się czegokolwiek.

- Tak. - przytaknęła dziewczynka nagle, kiwając głową na potwierdzenie swoich słów.

- Chciałbym ją pożegnać, jak należy. Ja i moja przyjaciółka. - dodał mężczyzna, wskazując dłonią na Anastasię, która zdziwiła się jego słowami. Mimo wszystko podeszła do nich bliżej. - Wiesz, gdzie będzie pogrzeb?