KAYBOLAN KÜL

2'Yalancı

Esmeray-Unutama beni

19 Mayıs 2023

"Dudağın artık kanamıyor."
"Evet."dedi ve kafasını sallayarak onayladı.
"Öyleyse neden tişörtün kana bulanmaya devam ediyor?"
"Her yerde kan var." diye devam ettim.Söylerken sesim titredi.Kesik kesik konuşuyordum.
"Endişelenme iyiyim."Omzumu sıvazladı.Kolunu uzatırken inledi.Kesinlikle bi yerinde büyük bi yarası vardı ama anlayamadım.Ellerim tişörtünün uçlarına gitti.Tam kaldıracakken ellerimi tuttu.

"Ne yapıyorsun?"
"Tişörtünü kaldırıyorum."Dudaklarını büzüp konuşmaya başladı.
"Cidden iyiyim gerek yok."
"Ellerimi bırak."dediğim an hemen bıraktı ve özür diledi.Tişörtünü yavaşça kaldırdım.Karşıma iki adet yara çıktı.Biri sağ tarafındaki boşluğunda biri ise karnındaydı.Boşluğuna gelen sadece sıyırmış bi bıçak yarası gibiydi ama karnına bıçak saplanmıştı.Bariz bi şekilde kanlar içinde yara karşılamıştı beni.Bu kadarını beklemediğim için şaşkınlıkla elimle ağzımı tuttum.

"İyiyim artık canım yanmıyor.Endişelenme."
"Benim yüzümden,benim yüzümden, gerçekten özür dilerim.Benim hatamdı kendim çözmeliydim.Benim yüzümden canını yaktılar."
"Hayır senin suçun değil sen yapmadın sonuçta.Hem ben onlara bulaşmayabilirdim.Onlara göz yumup seni rahatsız etmelerine boyun eğebilirdim fakat sana bunu yapamazdım."Git gide kafam karışmaya başlamıştı.

"Neden,neden tanımadığın bi insan için bunu göze aldın?"dedim.Gülümsedi ama artık gerçekten bunu zorlayarak yapabiliyordu.
"Sana,seni tanımadığımı düşündüren ne Ahu Çiçek?"dedi ve gözünü kırptı.
"Adımı nereden bili-"sorgulamaya devam edeceğim sırada aklıma yarası geldi ve onu öyle bekletmemem gerektiğini hatırladım.

Duvardaki saate baktım.Mesaimin bitmesine yarım saat vardı.İzin alıp çıkabilirdim.Aceleyle üzerimdeki siyah oversize hırkayı ona giydirdim.Biraz canını yakmıştım.Bana bosbol olan hırka ona tam olmuştu.Önlüğümün cebinden telefonu çıkarıp komşumu aradım.Neyseki taksi durağında çalışıyordu bu yüzden hemen taksi gönderebilirdi.Beş dakikaya kapıda olacağını söyledi.

Kolunu omzumdan geçirdim ve gücünü bana yüklemesini sağladım.Tek tek yavaşça merdivenleri indik.Bu esnada Erdem bizi görmüştü.

"Bu adam kim,neler oluyor?"
"Bi tanıdığım da biraz hastalandı onu hastaneye götürmem gerek.Yerime bakarsın değil mi?"Arada benim hasta olduğum ve kötü hissettiğim zamanlar olurdu ama cafedekıler benı hep anlar, yardımcı olurlardı.Bende onlar için aynısını yapardım.Çünkü biz bi ekiptik.

"Tabii bakarım geçmiş olsun."
"Sağol."diyip önlüğümü cıkardım ve bizim mola yerimize attım.

"Kimliğin yanında mı?"
"Evet yanımda."Dakikalar öncesine kıyasla daha kısık sesle konuşuyor daha yavaş hareket ediyordu.Ara ara inliyordu.Taksi çok bekletmeden geldi.

"Abi en yakın hastaneye gidiyoruz lütfen acele et."
"Tamam Ahu merak etme sen." dedi ve gaza bastı.Dokuz dakıka mesafede bı hastane vardı.Ona gidiyorduk.O ise benim kucağıma kafasını koymuştu.Bilinci gidip geliyordu.Yol boyunca sayıkladı.
"Ahu seni çok aradım biliyor musun?"
"Üzgünüm senin kim olduğunu bilmiyorum."

"Ben senin ormanınım,hatırlasana.."
"Ormanım mı?"Ormanım..Nerden tanıdık geliyordu?

"Anne,ne demek bulamadım?" dedi ve gözlerinden bi damla yaş aktı.
"Ahu'yu bulacağına söz vermiştin!"Sesi o kadar kısıktı ki onu duyabilmek için kafamı yan yatırıp ona yaklaştırmıştım.
"Ama üç yıldır bekliyorum anne."Bu cümleyle bilinci tamamen kapandı.

"Uyanıksın,değil mi?"dedim ve kolunu dürttüm.Ses yok.
"Değil mi?"
"Yaşamayı bırakmadın değil mi?"dedim ve göğsüne vurdum.
"Hadi uyansana!"Gözlerim benden habersiz akmaya başladı.Kafamı kaldırıp camdan baktım.Hastaneye gelmiştik.Ambulansların sirenleri duyuluyor,her yerde kırmızı ve mavi ışıklar yanıyordu.Ağlarak ceplerini yokladım.Bi cüzdan buldum.İçini açıp kartlara baktım.Kimliği en baştaydı.Hemen alıp cüzdanı cebime attım.Arabadan inip bağırdım.