Ruh Eşim

32. Bölüm

Oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayın.

Keyifli okumalar!

*********

Gözlerimi yavaşca aralayıp yanımda duran telefonu açıp saate baktım.

"Oha!" Diyerek yerimde hızla doğruldum.

Saat akşam 8'e geliyordu!

Uzay gelmiş miydi?

Yataktan çıkıp aşşağıya indim. Salonda uzayı görmemle rahatladım.

"Ya ben biraz fazla uyumuşum."

Beni yeni fark etmişcesine arkasını döndü, "Günaydın güzelim."

"Akşam olmuş uzay!" Diye çemkirip yanına oturdum.

"Annen mahvetti bizi ya, en son asaf abin yere oturmuş sinirden ağlıyordu." Dedi ve yerinde doğrulurken yüzünü buruşturdu.

"Ne oldu?" Dedim kaşlarımı çatıp.

"Vitrin sildim, ellerim, bellerim ağrıyor." Dedi ağlarmışcasına.

"Alışık olmadığın için olabilir, genelde ben siliyorum onları." Dedim gülüp.

"Ya seni oraya bir daha temizliğe gönderen ne olsun!" Dedi ve bana sarıldı.

Kapının çalmasıyla benden ayrılıp kapıyı açmaya gitti.

Kapının açılmasıyla, berke, çağrı ve efenin içeri dalması bir oldu.

"Yengem selam." Dedi efe karşı koltuğa oturup.

Çağrı, "Yengem bir hoş geldin yok m-" Derken uzay sözünü kesti.

"Neden geldiniz?"

"Ayıp ulan!" Dedi berke ve tekli koltuğa yayıldı.

"Yengem biz açız be yemek var mı?" Dedi efe.

Hep bir ağızdan konuşuyorlardı, başım ağrımaya başlamıştı.

"Yok ama yaparım." Dedim ve ayağa kalktım.

"Venüs! Oturur musun?" Dedi uzay uyarırmışcasına.

"Ama-"

"Venüs hayır, otur." Dedi ve geri yerime oturdum.

"Ayıp ulan, bir yemek istedik allahtan." Dedi berke cık cıklayıp.

"Evinizde yiyin?" Dedi uzay yanıma oturup.

"Of be abi amma abarttın he." Dedi çağrı göz devirip.

"Hamile hamile kızı-" Derken sustu ve gözlerini yumdu.

Çağrı, "Ne!" Diye bağırarak ayağa fırladı.

Bağırması irkilmeme sebep oldu.

"Otur lan kızı korkuttun." Dedi uzay ve hepsi ayağa fırladı.

"Yenge hamile mi harbiden?" Dedi efe inanamayarak.