When We Met

Chapter 29

"I'm on leave, diba? Sa makalawa pa ako babalik ng trabaho. Tapos pupunta muna ako sa firm bago ako pumunta sa site." inaantok kong saad sa katrabaho ko, si Architect Mendez.

"Ngayon yung leave mo? I thought next week pa?" he asked confusedly kaya napakamot nalang ako sa ulo ko.

Inaantok pa 'ko eh. Tulog pa ako kanina pero nagising ako dahil tumatawag siya.

"Kahapon birthday ng Mommy ko. Next week pa 'ko magleleave?" saad ko.

"Sorry, my bad. Sige na, I'll hang up. Mukhang inaantok ka pa." sabi niya kaya tumango nalang ako kahit hindi niya nakikita.

Binaba na rin kaagad niya ang tawag. Gosh, I'm so sleepy pa. I've been busy working lately at ngayon lang ako nakapag-leave, tinaon ko na sa birthday ni Mommy kahapon. I just plan to rest and get more sleep kaya umuwi ako rito sa bahay.

I'm staying at a condo ever since I started working when I became an architect. Ilang taon na rin. The past four years after I graduated, I focused myself on work. I'm an architect now. My friends and I have our own serious priorities in life and in work but if there's a time, nagkakasama pa rin naman kami.

Mahihiga na sana ulit ako sa kama ko nang makarinig ako ng katok sa pintuan ko. I breathed heavily before walking towards the door and opening it.

I saw Mom, looking at me seriously so I raised a brow. "What?" nagtataka kong saad.

"Someone's looking for you." she said.

"Sino?" nagtataka kong tanong. Lahat ng pumupunta rito sa bahay, kilala ng mga magulang ko at ng mga katulong dito dahil mga kaibigan ko lang naman ang pumupunta rito. I don't give this adress to a co-worker or to a client.

"See it for yourself." she said. "Anyway, he's a guy. May dalang bulaklak. Mukhang may hindi ka sinasabi sa amin ng Dad mo." sambit niya.

What the hell is she saying? Mas lalo tuloy akong nagtaka.

I excused myself from her. Sabi ko sa kaniya ay sabihan yung kung sino mang lalaki na hinatayin ako.

I immediately went to my bathroom. Naghilamos ako and I made sure I'm looking presentable. I also get my red silk robe and wear it dahil nakasuot pa ako ng pantulog kong night dress. Sinuklay ko na rin ang buhok ko bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Sino ba naman ang pupuntahan ako rito sa bahay na lalaki? At may dala pa raw na bulaklak? I don't remember giving this house's address to anyone else. At mas lalong wala akong manliligaw.

I suddenly remembered Architect Mendez, pero hindi naman siya 'to, sigurado ako. I know we went out before, but that was before.

I'm already walking down the stairs when I hear voices talking on the living room.

"Matagal na po akong kilala ng anak niyo. Hindi rin naman po ako masamang tao kung 'yon ang iniisip niyo. Papatunayan ko po ang sarili ko."

Nagulat ako nang makarinig ng isang pamilyar na boses. Boses na ilang taong hindi ko narinig. Malapit na akong makababa at ang pagtapak ng mga paa ko sa hagdan ay naglikha ng tunog kaya lahat sila ay napatingin sa akin.

I looked at Mom, Dad, and him, while I slowed my steps because of shock. Nakita ko ang agarang pagtayo niya sa kinauupuan niya sabay kuha ng isang boquet ng bulaklak na nakalapag sa center table.

Our gaze automatically met after seeing each other. Nang tuluyan na akong makababa ay parang napako naman ako sa kinatatayuan ko habang nasa may hagdan pa rin.

My eyes are fixed on him. He smiled while looking at me. Ngumiti siya pero di ganon kalaki.

"Ari..."

Parang may kung anong humaplos sa puso ko nang banggitin niya ang palayaw na 'yon habang nakatitig sa akin. No one's calling me that except for one. He's the only one who calls me that. He made that...