Ölmek istediğimde bana izin vermediler.
Şimdi ise ölmemi istiyorlar.
Ama benim varis olduğumu unutuyorlar.
.
.
Kanlı bir ailenin varisi olduğunuzu düşünün.
Öldünüz ama aslında yaşıyorsunuz.
Ölmenizi istiyorlar, öldüreceksiniz.
.
Aslında ajan olan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatın beklenmedik olduğunu tekrardan hissediyordum. Ama aslında beklenmedik olan kader değil miydi? Kavramlar birbirlerinin içinde gizlenirken benim planlarımın sürekli olarak değişmesi belki de saçmaydı.
Ölmek istediğimde yaşamam, yaşamak istediğimde ölümün yakama yapışması da bunlar biriydi belki de. Ya da alışamadığım için kendimi suçlamalıydım.
Şüphe etmeliydim belki de, babam odama o zehri bıraktığında. İntihara meyilli tarafımı susturmalı ve babamla savaşmaya devam etmeliydim. Elimde olan 35 farklı kan damlasını görmezden gelmeliydim. O zaman yaşar mıydım acaba? Yoksa babam silahıyla vurur muydu beni?
Vururdu ve bundan zevk alırdı, dedi içimdeki babasına düşman ses. Seni kendi elleriyle öldürür ve yine ağlardı mezarında, dedi canımı acıtmayı umursamayarak.
1 hafta kalmıştı, beni bulup öldürmesine.
Ölmeden önce öğrenecektim her şeyi. Neden? Diye soracaktım ona. Baba neden beni sevmedin? Neden benim masum kalmama izin vermedin? Baba ben sana ne yaptım! Diye haykıracaktım ona. Sadece bir hafta sonra. 7 günün sonunda 1 tutsak ve 1 ajan olarak ayrılacak bu ülkeden ama çocukluğum daha fazla dayanamayacak ve terk edecekti bedenimi çünkü artık merak ettiği hiçbir şey kalmayacak.
Şimdi ise tam bir haftadır yaptığım gibi ekibimi kuramaya çalışıyordum. Çok fazla kişi başvurmuştu ekibime girmek için ancak ben başvurmayanları da araştırmıştım. İçimden bir his öyle diyordu çünkü. Benimle ekip olacak kişiler benim gibi asıl amacı görev olmayan kişiler olmalıydı.
Başım çatlıyordu ve çöp kutum burnumdan akan kanlarla boyamış peçetelerle doluydu. 1 haftadır genellikle akşamları malikane de olsam da sabaha karşı buraya geliyordum. Spor yaptıktan sonra ekip arkadaşı aramaya devam ediyor ve makalemi yazıyordum.
Ekip arkadaşlarımı seçerken bana verilen bilgilerle yetinmiyor detaylı bir araştırma yapıyordum. Bu yüzden de uzun sürüyordu haliyle. Sadece bir kişi kalmıştı. Ekip 5 kişi olacaktı ve ben dahil 4 kişiyi bulmuştum. Yaklaşık 500 kişi arasından.
Bitirdiğim papatya çayımla ayaklandım malikaneye gitmeden önce duş almalıydım. Midemde hissettiğim acı tatla kendimi banyoda buldum. Dizlerimi kırıp midemin boşalmasına izin verdim. Her gün artan kusmalarımı yok saymaya çalışıyordum ama kolay değildi. Öğürmelerim bittiğinde hızla kalmış ve üstümdekilerden kurtulmuştum. Suyu en soğuğa ayarladıktan sonra beni uyuşturmasına izin vermiştim. Kendimi soğuk suya alıştırıyordum çünkü babamın en sevdiği işkencelerden biri buz dolu suydu.
Beyaz kot pantolonumu ve sarı cropumu giyip evden çıktım. Albert korumaları geri çekmişti, bu savunmasız olduğumu düşündürecekti. 1-2 günlük nöbetler gelen mektuplarla benzer zaman dilimlerinde olduğu için sorun olmayacaktı.
Evden çıkıp motoruma bindim ve malikaneye doğru yola koyuldum.
***
