Geçmişin Kara Yüzü (Soylular 1)

3×7.B

••|Erbond|••

İlerlemeye devam ettim.

Adımlarım geriye artık gidemezdi, artık bir daha korkuya yenilemezdi.

Bu sefer cesaretimi toplamıştım.

Bir koridor karşıladı, yine aynı o koridor. O gün çok korktuğum, hiç ilerlemeye cesaret edemediğim o koridor yine karşımdaydı. Korku yoktu, ya da olmaması için ben engelliyordum.

Sesi takip etmeye başladım. Koridor buz gibi soğuktu, rutubetli havası beni bunaltmıştı. Sesin giderek yoğunlaşması ise baş ağrısı veriyordu.

Yerde duran kanlar koridordan ilerledikçe daha fazla yoğunlaşıyordu. Bu beni biraz gerse de sonra kendimi şunu hatırlattım. Bu boşluğun bana verdiği bir illüzyondu sadece... Hepsi bu...

Koridorun sonuna geldiğimde koyu renkli tahta kapı karşıladı. Sakinleşmek için nefes aldım, eğer o karanlık ve ürkütücü koridoru aştıysam gerisi de aşılırdı. Ve kapıyı yavaşça açtım... Ölü bir bebeğin cesedi karşıladı ama ağlama sesi hâlâ odada yanılıyordu. Yan tarafa baktığımda bir çocuk vardı, o da ağlıyordu. O anda bebeğin ağlama sesi kesilmişti.

"Richard..?" dedim şaşkınlıkla ve üzüntüyle. Omuz üstünden bana baktı.

"Yine mi sen melek kız?" dedi güçlükle.

Kafamı salladım. "Neden ağlıyorsun?"

"Ağlamak için birçok sebebim var,"

"Ne..?" dedim fısıltıyla. Bana masum gözlerle baktı. Oturduğu yerden indi ve karşımda durdu. Elimi tuttu.

"Sana göstereceğim." dedi ve beni bir yere götürmek üzere ilerledi.

Gözüm o ölü bebekte kalmıştı. Ne kadar da... Vahşice...

"Onu senin baban yaptı melek kız," deyince daha da kötü olmuştum.

🖤

Dağlık bir alan... Issız bir yer, sislerle kaplı. Boğuk yoğun havası kişiyi sarhoş ediyordu. Yere attığım adımları bazen hissetmiyordum, tüy gibi hafifti. Ama üstümdeki ağırlık için aynı şeyi söyleyemezdim.

"Burası... Neresi?" dedim kısık sesle. Issızlığı ve sessizliği, kısık sesimin yüksek çıkmasını sağlamıştı.

"Tanrının bana özel olarak verdiği ceza," dedi ifadesiz sesle.

?

"Anlamıyorum."

"Normal," dedi kısık sesle.

Elimi bıraktı, karşısına baktı. Üzgün ve acı çekmiş gibiydi, hatta sanki tekrar bunu yaşıyor gibiydi.

"Bazen neden bunları bana yaşattığını merak ediyorum." dedi çıkmakta zor olan sesle.

"Kimin?" diye sordum. Aslında az önce söylemişti ama bunun gibi sorularla içindeki şeyi öğrenecektim. Ya da bem öyle sanıyordum, her neyse... Planıma sadık kalmaya denedim.