Geçmişin Kara Yüzü (Soylular 1)

3×8.B

•|Gücü Kontrol Etmek|••

Sabah saniyeler içinde olmuştu sanki. Gözümü kapadığım gibi açmıştım. İlk defa bir gece beni için çok hızlı geçmişti. Bu iyi miydi, kötü müydü bilmiyordum. Zamanın bu kadar hızlı akması...

~~~

Gardolabıma yöneldim ve giyeceğim giysiyi seçmek üzere göz gezdirdim. V yakası olan bir beyaz elbise aldım. Altın rengi ile omuz üstleri desenlerle süslenmişti. Kemer gibi saran altın sarısı süsü unutmamak lazımdı. Kolları yine uzundu. Etek uçları da altın sarısı ile renklenmişti. Bugün beyaz ile takılacaktım, yine. Hazır olduğumda odadan çıkmıştım.



🖤

Toplantı alanına girdiğimde herkes kendi arasında konuşuyordu. Richard ise tahtında değildi. Hatta odada değildi. Bunu birine sormak için etrafıma bakındım.

"Richard nerede biliyor musun?" diye sordum bir erkek şeytana. Tek kaşını kaldırıp bana baktı.

"Hayır. Bunu Bethany'e veya Nicholas'a sor." dedi soğuk sesiyle.

"Peki." dedim sıkıntılı bir nefes alarak.

Cidden onların yanına mı gidecektim?

Nicholas ortada yoktu. Geriye Bethany kalıyordu... Kendimi toparladım konuşmak için. Ve dik bir duruşla yanına gittim. Beni görünce tek kaşını kaldırdı şüpheyle. "Seni buraya hangi rüzgâr attı Dönek?" dedi ifadesiz sesle. Dönek mi?

"Seninle hiç tartışmaya giremeyeceğim." dedim sinirimi bastırmaya çalışan sesimle. "Richard nerede?" dedim hesap sorar gibi. Alayla sırıttı.

"Ne yapacaksın?" dedi o da hesap sorar gibi. Pekâlâ... Sinirlerine hâkim ol Daphe.

"Bir işim var soruyorum işte!" dedim çatık kaşlarla. Sıkıntılı ve katlanamayan bir nefes aldı. Sonra ise ruhsuzca konuştu.

"Odasında. Kimsenin onu rahatsız etmemesini istedi." dedi artık beni burada istemiyormuş gibi olan sesle. Kafamı salladım ve Richard'ın odasına doğru yola koyuldum. Tabii bir ses beni durdurdu.

"Kimseyle görüşmek istemiyor, dememden ne anlıyorsun? Sana ayrıcalığı mı var?"

"Evet," dedim ve hiçbir şeye takılmadan yoluma devam ettim.

🖤

Bethany ilk arkadaşımdı. Ama arkamdan bıçaklamış olarak da ilk dostumdu. Şimdi ikimiz de düşman konumdaydık. Ve ben bunu hâlâ sindirmekte zorlanıyordum.

~~~

Richard'ın odasına girdim yavaşça. Kapı açılma sesini duymuştu, bunu sertleşen sesinden ve dikleşen vücudundan anlamıştım. Sandalyesinde oturuyordu, masada bir şeyler yapıyordu. Arkası dönüktü bana. "Kimsenin beni rahatsız etmemesini istememden ne anladınız?!" diye bağırdı sinirle. Neden bu kadar sinirliydi, anlayamamıştım.

"Benim, Daphe." dediğimde bana doğru yönünü çevirdi. Kaşları her zamanki gibi çatıktı ama az önceki sinirinin biraz azaldığını hissediyordum.

"Neden geldin? Umarım önemli bir sebeptir." dedi çatık kaşlarla.

"Senin nasıl değerlendireceğine bağlı." dedim mırıldanarak.