Geçmişin Kara Yüzü (Soylular 1)

3×10.B

••|Dönüşler ve Vazgeçemeyişler|••

🎶MAW - Sen🎶

Opia'ya geldiğimde gecenin verdiği karanlık, çok yoğundu. Birkaç dakika sadece gözlerimin bu zifiri karanlığa alışmasını bekledim. Alıştığında kendimi hazır hissettim. Uzun zamandan sonra onları görebilecektim... Çok sevdiğim ve değer verdiğim kişileri...

Büyük, koyu meşe kapının üzerinde demirden yapılmış halkasal bir zil vardı. Elim soğuk demire değdiğinde titredi. Nefes aldım ve cesaretimi tamamen topladığımda kuvvetle kapıya zille beraber vurdum. Pekâlâ... Kaybol içimi yiyip biteren kötü his!

Kapı temkinli bir şekilde açıldı. Kapı açılırken ben gülümsemiştim ama gülümsemek ve karşılanma şekli ironik olmuştu.

Kocaman keskin bıçaklar hem sağımdan, hem de solumdan boynuma dayandı. Eğer birkaç santim daha ilerlerse derimi aşıp buradan parçalanmış bedenim çıkabilirdi. Metal zeminden zincirlerin dışarı çıkması için bir bölüm açılmıştı. Zincirler bileklerimi sardı ve sırtımda birleşti. Diz çökmem için zincirler güçlü bir kuvvet uyguladı ve ben zorla diz çöktüm. Diz kapaklarım yere hemen kapandığı için canımı çok acıtmıştı.

Birkaç saniye sonra kapının ardında bir silüet görüldü. Tehditkâr adımlarla yaklaştı biraz. Arkadan gelen ışık onun yüzünü karanlıkla örtmüştü. Bu yüzden yüzünü seçemiyordum. Sonra eşsiz bir hızla hemen bana sarıldı. Başını boynuma gömdü. Ben daha ne olup bittiğini anlamadan sesten kim olduğunu anladım.

"Daphe! Tanrım sana şükürler olsun." dedi sevinçle ağlayan sesle. Bu Ava'ydı. Onu gördüğümde bende sevinmiştim. Ama şu an bir engel vardı. Zincirler!

"Ava bende çok mutluyum ama şu zincirleri çözebilir misin? Yoksa buradan parçalarım çıkacak." dedim eğlenen sesle.

"Aa! Tabii ki. Pardon, ehe..." dedi ve tam o esnada arkadan bir ses daha geldi.

"Onun kılık değiştirmediğini nereden bilelim?" dedi sesin sahibi kendini göstererek. Bu Alex'ti. Şaşırmıştım... Sonra arkadan bir ses daha geldi.

"Onu çöz Ava. Bağı, asıl Daphe'nin burada olduğunu söylüyor." dedi ve bu da Bay George idi. Çok geçmeden beni tuzakların arasından kurtardılar.

🖤

"İnanamıyorum! Daphe sen... Sen buradasın!" dedi Ava bana tekrar sarılarak. Bende onun gibi sevinç patlaması yaşıyordum. Ona sarılamadan duramıyordum. Ve ayrıca, babama da...

"Diğerleri de seni görünce çok sevinecek Daphe!" dedi Ava heyecanlı sesle. "Hepimiz senin buraya gelmen için çok fazla plan yaptık, bilir misin?" dedi ne diyeceğini bilemeyip. Gülümsedim.

"Biliyorum," dedim tebessümle. O da gülümsedi. Gece'nin gülümsemesini bile çok özlemiştim. Güldüğünde verdiği huzur hiç bu kadar rahatlatıcı gelmemişti.

~~~

Koridorda bir kapının önünde durduk. Kapı biraz aralıklıydı. O azıcık boşluktan Hunter'ı görebilmiştim. Sandalyeye oturmuştu, sırtı bize dönüktü. Kol dirseklerini masaya koymuş, ellerini çaresizlikle saçlarına geçirmişti. Sıkıntılı iç çekişler vardı.

"Richard seni kaçırdığından beri hepimiz böyleyiz. Hunter bile..." dedi Ava bana bakarak. "Onun hiç böyle olacağını tahmin etmezdim." dediğinde dudaklarımı ısırdım istemsizce.