Geçmişin Kara Yüzü (Soylular 1)

2×13.B

Medya: Hailey

••|Beklenmeyen Cinayet|••

🎶Billie Eillish - Everybody Dies🎶

Birkaç Gün Sonra

Günler ne ara akıp gitti, gerçekten buna anlam verememiştim. Gözümü kapayıp açtığımda, her gün başka bir gün bana merhaba diyordu.

Günlerin hızla geçmesiyle, bazı olaylar da hızla gelişmişti. Işık Lord'u geldiğinde Hunter'ı hapishaneye koymuşlardı. Normalde hemen idam edilmesini savunmuştu Nicholas. Fakat Işık Lord'u buna acele edilmemesi gerektiğini söyledi ve yargının yine olmasını emretti. Kara Lord, oğlunun bunu yapamayacak kadar salak olduğunu söyleyip durmuştu. Işık Lord'u da Hunter'ın sadece şüpheli olduğunu savunup durmuştu. Ama Hunter'ın idam edilmesini istiyor gibiydi gözleri.

💎

Kendimi odaya hapsetmiştim. Beni de sürekli sorguya almışlardı. Verdiğim cevapların hep aynı olduğunu ve mantıklı olduğunu görünce beni sorgulamayı bırakmış, masum olduğumu kanaat getirmişlerdi. Yargılar, Kayıp Diyar'daki olaylar: yorgunluğumu vücuduma vurmuştu. Uzun süre bu odadan çıkmak istemiyordum, tabii Hailey, Ava ve Bethany sürekli bu odadan çıkmamı söyleyip duruyorlardı. Ama ben sadece yatağımda uyumak ve uzun bir süre burada olmak istiyordum.

Hunter'ı hapishaneye koyduklarında gerçekten sinirlenmiştim. Onun katil olmadığını biliyordum. Öldürseydi, beni çoktan öldürürdü. İstisnası olamayacak kadar, anlam etmediğimi biliyordum onun için.

İçimde anlam veremediğim bir pişmanlık duygusu hâlâ beni bırakmıyordu. Taşımakta zorlandığım bir pişmanlıktı bu. Ne yapmıştım ki, böyle bir pişmanlık yaratmıştı bilemiyordum; hatırlayamıyordum.

Aklıma birden Elmas gelmişti. Kayıp Diyar'daki kuleyi gitmemi ve oradan bir portal gibi bir şey bulmamı söylemişti. Çoğu şeyi hatırlamakta zorlanıyordum. Acaba portalı bulup onu çıkarmış mıydım? Bu düşünce beni ayağa kaldırdı ve elimin kolyeme gitmesini sağladı. Beyaz bilyeyi çıkartıp yere fırlatmıştım. Yavaş yavaş Elmas'ın odasının şeklini almıştı.

Elmas'a Kayıp Diyar'daki olayları anlatmıştım. Çoğu şeyi hatırlamadığımı da söylemeyi de unutmamıştım.
"Bunu anlamanın tek bir yolu var." dedi bana gülümseyerek baktı. Çaresiz bakışlarımı ona diktim. Cevap bekleyen gözlerim çok sabredemiyordu.

"Neymiş o?"

"Bu odadan çıkaracak kapıya gitmek. Buralarda anahtar vardı..." dedi çekmeceleri karıştırıp. "İşte burada, elflerin birisi bunu düşürmüştü geçenlerde."

"Ama sen bana portal demiştin."

"Belki de sadece portal kısmına kadar biliyorumdur, belki de bilmediğim şeyler de vardır." dedi ve kapıya ilerledi. "Hadi gel." dediğinde sıkıntılı bir iç çekişle kalktım ve yanına gittim. Anahtarı bana verdi.

"Sen yap." Gözlerimin içine baktı. Neden der gibi ona bakmıştım.

"Niye?"

"En başından beri benim umudumun anahtarısın. Seni hep öyle kabullendim, bunu bozmak istemiyorum." dedi. Anahtarı yarım bir gülümseme ile aldım. Kapıyı açtım, etrafı kontrol ettim. Görünürde kimse yoktu.