❝ BU HER ŞEYİ DÜZELTEBİLİR! ❞
❝ SEN BENİ Mİ TAKİP EDİYORSUN? ❞
Florence Hopkins, Zaman Döndürücüler'in mucidi olan Hopkins ailesinin son varisiydi. Ayrıca nesilden nesile aktarılan tarihin ilk ve en güçlü Zaman Döndürücüsü'nün mirasçısıydı.
Y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
37. BÖLÜM: GİDELİM
(Son kez keyifli okumalar... )
————
İLK ÖNCE GÖRÜŞÜ BULANIKLAŞTI, göl çalkalandı, kulaklarındaki gürültü yerini boğuk uğultulara bıraktı. Ve sonrasında-
Bilmiyordu.
Sonrasında ne hissettiğini bilmiyordu, şok onu uyuşturmuştu.
Şok güçlüydü. Şok nefesini kesmişti. Soğuk su tenine çarptığı anda her şeyi unutuvermişti, artık tüy kadar hafifti.
Suda süzülen saçları önünden attı, vücudunu hareket eden kollardan uzak tuttu. Yosunlara bulanmış gölün altında kayıp kolyeyi aramaya başladı.
Zaman Döndürücü'yü al ve beraber buradan kaçıp gidin. Zaman Döndürücü'yü bul ve onca yamyam arasından bir de Regulus'a ulaş, eğer ki yapabilirsen...
Tut nefesini Florence.
Bunca zamandır tutuyorken şimdi bırakamazsın Florence.
Altın bir kum saatinin uçları parıldadı.
Panik içindeki gözleri, kolyeyi yavaşça dibe batarken metreler yakınında buldu. Onu yakalaması için birkaç saniye yetti; ayağını çırptı ve elini uzattı, zincirinden kendine çekti. Kontrol edemedi ancak sağlam olduğunu umdu. Artık o kadar sert tutuyordu ki kumlar avucu arasında un ufak olabilirdi.
Kolyeyi geri aldın ama Regulus'u burada bırakıp gidemezsin. Sudan çıkman gerekiyor.
Elleri arasındaki metalin varlığı ile içini kısa bir rahatlık anı süsledi, uzun sürmedi. Kafasını kaldırıp yüzeye baktığında yarıştığı şey zamandı: Ciğerleri sonsuza kadar dayanmayacaktı ve kayaların aralıklarından canlanıp ona yaklaşan çürük silüetleri fark ettiğinde neredeyse bir tanesinin saçından tutmasına izin veriyordu.
Altın saçlarını uçlarından çekmek için atılan derisi soyulmuş, eklemleri kırık, beyaz parmağı hayat boyu unutmayacaktı.
İrkildi, ayağı havalandı. Korkudan istemsiz bir tekmeyi yaratığın karnına yapıştırdı. Dehşet bir çığlık ile aralanmak isteyen dudaklarını sıkı bastırdı, adrenalin kalbini tekletti, yanakları acıdı.
Florence Hopkins bir tanesiyle baş edebilirdi, iki tanesinden belki kaçabilirdi ancak kafası, kolu, bacağı kopmuş onlarcası geliyordu. Gözünü kırpıp açtığı her saniye yeni kemikler görüyordu ve ciğeri dayanacak gibi değil-
Siyah noktalar gördü, gözünü kapattı ve aklı döndü, gözünü açtığında bildiği tek şey oksijene ihtiyacı olduğuydu.
