❝ BU HER ŞEYİ DÜZELTEBİLİR! ❞
❝ SEN BENİ Mİ TAKİP EDİYORSUN? ❞
Florence Hopkins, Zaman Döndürücüler'in mucidi olan Hopkins ailesinin son varisiydi. Ayrıca nesilden nesile aktarılan tarihin ilk ve en güçlü Zaman Döndürücüsü'nün mirasçısıydı.
Y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. BÖLÜM: SIR
( İyi okumalarrr! )
————
SAATLER, SANİYELER VE HEPSİ onun parmaklarında dolaşan bir iplikten ibaretti. İstediği zaman çevirebilir, istediği zaman her şeyi düğümler fakat Florence bazen sadece zamanı geri almayı diliyordu.
Atalarının yıllar önce icat ettiği tarihin ilk Zaman Döndürücüsü, en güçlüsü; sır olarak tutulmuş, Bakanlık'tan saklanmış ve yaklaşık altı yıl önce Florence'a miras kalmıştı.
O kolyeyle oynamayacak kadar akıllı, hem de korkaktı yine de genç kız bazen bütün bunları geriye sarmayı istemekten kendini alıkoyamıyordu.
Bu da içten içe dilediği anlardan bir tanesiydi.
"Hah," diyerek histerik bir kahkahanın dudaklarından kaçmasına engel olamadı. Florence suratındaki zoraki gülümsemeyle beraber yutkunduğunda aynı zamanda soğukkanlı görünmek için savaş veriyordu. "Ben de kaybettim sanmıştım."
Pekala, sadece normal gözükmesi gerekiyordu fakat karşısındaki çocuk şu an kızın boynunda olması gereken Zaman Döndürücü'yü tutarken nasıl sakin olabilirdi ki?
Kahretsin. Kahretsin. Kahretsin.
Birkaç adım attı, Florence hızla ilerleyip kolyeye doğru aniden hamle yaptığında tam teşekkür ediyordu ki ağzını açmasıyla kapatması bir olmuştu.
Önündeki çocuk o kolyeyi kapamadan elini biraz daha geriye, yükseğe kaldırdı ve konuştuğunda sesi kulağa ne kadar ciddi gelse de kesinlikle karşısındaki kıza göre daha rahat çıkıyordu.
Ve başkasının ağzından duymaya alışık olmadığı iki kelime kulaklarına iliştiğinde Florence kaskatı kesilmişti.
"Bir Zaman Döndürücü'nün nasıl gözüktüğünü biliyorum, Hopkins."
Zaman Döndürücü demişti.
Zaman Döndürücü. Hayır, bu Dumbledore'un hoşuna gitmeyecekti.
"Zaman Döndürücü de ne?"
"Aptalı oyna-"
Florence o an ne yaptığından emin değildi fakat bedenindeki paniği iliklerine kadar hissediyordu. Hızla öne atılıp havada zıpladığında öncekinin aksine bu sefer rahatlıkla kolyeyi kapabildi. Parmaklarının arasına sardığı şeyi sıktı, tuttuğu nefesi mutlulukla verdi.
Ardından karşısındaki çocuğa son bir aceleci bakış atmayı ihmal etmediğinde başını isteksizce sallamıştı. "Teşekkürler."
Florence o an hızla önüne dönüp ilerlemeye başladığındaysa bir daha arkasına bakma gereksinimi duymamıştı.
