Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 4: Viviana

Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται όταν είδα την πελώρια, χρυσή πύλη του παλατιού. Όσο την πλησίαζα, φάνταζε όλο και πιο μεγάλη, όλο και πιο τρομακτική. Δύο φρουροί στέκονταν στα δύο άκρα της πύλης, φορώντας τις ασημένιες τους πανοπλίες, κρατώντας στο δεξί τους χέρι ένα μεταλλικό ξίφος.

Πέρασα ανάμεσα από τον ατελείωτο κήπο του παλατιού που πλημύριζε από πολύχρωμα λουλούδια και γλυκές μυρωδιές. Τον κήπο στόλιζαν χρυσά παγκάκια, σκαλισμένα με απίστευτες λεπτομέρειες και σε μερικά από αυτά καθόντουσαν κάποιοι από τους καλεσμένους.

Ανέβηκα τα μικρά σκαλιά που ένωναν τον κήπο με την είσοδο του παλατιού και έξω από την πόρτα στεκόντουσαν ξανά δύο φρουροί. Ακίνητοι, αμίλητοι, σοβαροί, όσο οι καλεσμένοι γελούσαν και μιλούσαν καθώς περνούσαν από δίπλα τους.

Κοντοστάθηκα έξω από την χρυσή πόρτα του παλατιού. Μπροστά της έμοιαζα ακόμη πιο μικρή από όσο ένιωθα πως ήμουν.

Ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται, την καρδιά μου να τρέχει σαν τρελή και το αίμα στις φλέβες μου να παγώνει και για μια στιγμή πίστεψα πως δεν είναι ακόμη αργά να φύγω, αλλά το αγγελάκι στο μυαλό μου είχε αντιρρήσεις.

Στεκόμουν έξω από την εξώπορτα του παλατιού και αμφιταλαντευόμουν τι να κάνω.

Να μείνω ή να φύγω; να μείνω ή- θα μείνω. Το αγγελάκι, νίκησε τελικά το διαβολάκι.

Πήρα μια ανάσα και πέρασα μέσα από την πόρτα. Είχα εντυπωσιαστεί από την ομορφιά που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μου.

Τεράστια αίθουσα καλυμμένη από ολόλευκους τοίχους και ξύλινο πάτωμα. Χρυσά έπιπλα, λευκά αγάλματα και δύο λαμπεροί, χρυσοί πολυέλαιοι που κρεμόντουσαν από το ταβάνι και φώτιζαν όλο το δωμάτιο.

Η αίθουσα ασφυκτιούσε από την απίστευτη πολυκοσμία. Βασιλιάδες και βασίλισσες, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, δούκες και δούκισσες, ένα σωρό άλλοι τίτλοι και άνθρωποι σαν εμένα, απλοί, καθημερινοί, χωρίς βασιλικό αίμα να κυλάει στις φλέβες τους και όμως απόψε, μέσα σε αυτήν εδώ την αίθουσα, είχαμε γίνει όλοι ένα.

Τα πρόσωπα μας ήταν καλυμμένα από μάσκες, τα κεφάλια μας από περίτεχνα χτενίσματα, τα σώματα μας από μαγευτικά φορέματα και κουστούμια - το ένα ωραιότερο από το άλλο - και τα πόδια μας από κομψά παπούτσια.

Η μουσική δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατή, αλλά κατάφερνε να κυριαρχήσει παρά τα μουρμουρίσματα των καλεσμένων.