Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 20: Viviana

"Viviana, έχεις αδέρφια;" ρώτησε ο αδερφός του Nicholas την στιγμή που άρχισε το προσωπικό να σερβίρει το γλυκό.

"Είμαι μοναχοπαίδι" ανασήκωσα τους ώμους και χαμογέλασα ευγενικά πριν βάλω στο στόμα μου μια μπουκιά από την τάρτα μου.

Δεν ξέρω αν οι βιολογικοί μου γονείς είχαν άλλα παιδιά, δηλαδή ρώτησα τους θετούς μου γονείς όταν μου είπαν την αλήθεια για την βιολογική μου οικογένεια αλλά μου είπαν πως ενημερώθηκαν ότι ήμουν το μόνο τους παιδί, δεν ήξεραν όμως στα σίγουρα. Ίσως να υπήρχαν ή ακόμη να υπάρχουν και άλλα παιδιά δικά τους.

Οι θετοί μου γονείς είχαν κάποτε μια κόρη, την Hope. Την απέκτησαν πέντε χρόνια πριν με υιοθετήσουν αλλά ήταν βαριά άρρωστη. Γεννήθηκε με αδύναμη καρδιά και μια νύχτα του χειμώνα, όταν ξάπλωνε στο κρεβάτι της με τους γονείς μας - την Liana και τον Peter - δίπλα της να της χαϊδεύουν τα μαλλιά και να της λένε πόσο την αγαπούσαν, η καρδιά της σταμάτησε τελείως να κτυπάει. Η καρδιά της ήταν σε σταθερά επίπεδα μέχρι μια μέρα πριν πεθάνει.
Χειροτέρεψε έτσι ξαφνικά. Την είχα δει σε φωτογραφίες, ήταν πανέμορφη, σαν άγγελος. Αγνά γαλάζια μάτια, ξανθές μακριές μπούκλες και ένα γλυκό χαμόγελο. Έμοιαζε απίστευτα πολύ με την μαμά μας. Μακάρι να την γνώριζα, αλλά όλα αυτά τα χρόνια άκουσα τόσα πολλά για αυτήν που ήταν σαν να την ήξερα σε όλη μου την ζωή.

Όταν ξύπνησα από τις σκέψεις μου, άκουσα τον Henry και τον βασιλιά Dominic να συζητάνε. Δεν είχα ακούσει την συζήτηση από την αρχή γι' αυτό ήμουν λίγο χαμένη με όσα έλεγαν. Σε όλο το δείπνο συζητούσαν φυσιολογικά, αλλά τους έπιανα να ανταλλάζουν περίεργα βλέμματα. Ο βασιλιάς τον κοιτούσε κάπως θυμωμένα και ο Henry τον κοιτούσε ενοχικά. Συζητούσαν φυσιολογικά, όμως θα ορκιζόμουν ότι σε όλες τους τις συζητήσεις, ήταν σαν να πέταγαν σπόντες ο ένας στον άλλον. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί αλλά δεν θα αφορούσε την σχέση μου με τον Nicholas γι' αυτό δεν με ενδιέφερε να μάθω.

Ο Nicholas από την άλλη, περιέργως όλο το βράδυ ήταν αρκετά σιωπηλός. Όταν ο πατέρας του ή ο αδερφός του του μιλούσαν, απαντούσε όσο πιο σύντομα γινόταν, σαν να ήθελε να αποφύγει την συζήτηση ή να την τελειώσει πριν καν αρχίσει.

Κοίταξα προς το μέρος του - κάτι που πάλευα σε όλο το δείπνο να αποφύγω για να μην μας καταλάβουν - και κοιτούσε το ακόμη το γεμάτο πιάτο του, σκεπτικά. Σαν να ταξίδευε κάπου το μυαλό του, αλλά όχι κάπου και πολύ ευχάριστα.

Ήθελα να του φτιάξω την διάθεση και χαμογέλασα όταν σκέφτηκα πως. Με την φτέρνα μου έβγαλα το δεξί μου παπούτσι και κοίταξα τριγύρω μου για να βεβαιωθώ πως δεν με κοιτάζει κανείς. Προσπάθησα να σπρώξω μπροστά το πόδι μου και ευτυχώς το τραπέζι δεν ήταν πολύ πλατύ. Ένιωσα τα δάκτυλα του ποδιού μου να ακουμπάνε το ύφασμα του παντελονιού του Nicholas. Καθόταν απέναντι μου, έτσι ακριβώς όπως καθόμασταν την πρώτη φορά μου δείπνισα μαζί τους.